„Święci Paweł i Barnaba w Listrze” na obrazie z XVI wieku

Ewangelizowali mieszkańców, a Paweł uzdrowił pewnego inwalidę. Ten cud spowodował wybuch gwałtownego entuzjazmu mieszkańców Listry. Czytamy w Dziejach Apostolskich: „Na widok tego, co uczynił Paweł, tłumy zaczęły wołać po likaońsku: »Bogowie przybrali postać ludzi i zstąpili do nas!«. Barnabę nazywali Zeusem, a Pawła Hermesem, gdyż głównie on przemawiał. A kapłan Zeusa, który miał świątynię przed miastem, przywiódł przed bramę woły i przyniósł wieńce, i chciał razem z tłumem złożyć ofiarę” (Dz 14,11-13). Wówczas apostołowie rzucili się w tłum i tłumaczyli, że są zwykłymi ludźmi, a nie bogami. Z wielkim trudem udało im się powstrzymać mieszkańców Listry od złożenia im ofiary. Na obrazie widzimy dwie następujące po sobie sceny. Z lewej strony Paweł (na pierwszym planie, przepasany białą szatą) i stojący za nim Barnaba przemawiają. Obok dwoje ludzi podtrzymuje człowieka, który od urodzenia miał bezwładne nogi. „Słuchał on przemówienia Pawła; ten spojrzał na niego uważnie i widząc, że ma wiarę potrzebną do uzdrowienia, zawołał głośno: »Stań prosto na nogach!«. A on zerwał się i zaczął chodzić” – czytamy w Dziejach Apostolskich (Dz 14,9-10). Widząc cud, do apostołów zbliżają się, zarówno z prawej strony, jak i z położonego powyżej krużganka, inni ludzie z problemami zdrowotnymi. Prawa część kompozycji przedstawia mieszkańców Listry przygotowujących ołtarz całopalny. Drewno już leży na ziemi, kilka osób niesie ołtarz z ogniem, a inni przyprowadzają woły na ofiarę. Stojący na schodach apostołowie, żywo gestykulując, próbują ich powstrzymać.