Zwłaszcza, że w głównej, tytułowej roli, obsadzono jedną z największych gwiazd tamtych czasów – Jean’a Marais, który dzięki swej niezwykłej aktorskiej charyzmie gra Piłata naprawdę znakomicie.

Już w otwierającej film scenie widzimy go… sądzonego. Tak, tak. Teraz to on staje przed sądem szalonego cesarza Kaliguli. Ma się rozliczyć ze swych rządów w Judei. Więc w jednej wielkiej retrospekcji jest nam dane zobaczyć czasy, gdy był prefektem tego regionu.

Ale „im dalej w film”, tym więcej ważnych postaci się tu pojawia. Raz głównym bohaterem zdaje się więc być Barabasz, ale za chwilę to Judasz wysuwa nam się na plan pierwszy. I podobnie jak z Piłatem (sądzącym Chrystusa, a potem sądzonym przez Kaligulę), jest także z tą dwójką. O tym że Judasz zdradził Jezusa za 30 srebrników, wiemy doskonale, ale kto zdradził Barabasza i za ile – dowiemy się z tego nakręconego przez Gian Paolo Callegariego i Irvinga Rappera filmu.

WIARA.PL DODANE 06.07.2014 AKTUALIZACJA 03.06.2024

ABC filmu biblijnego

Artystyczne arcydzieła, hollywoodzkie widowiska, telewizyjne superprodukcje, kicze i filmy obrazoburcze... »

więcej »

To oczywiście tylko ich fantazja, wariacja, ale całkiem nieźle wykoncypowana. Bo ogląda się to świetnie. Zachwycają nie tylko kostiumy, scenografia, czy muzyka - jak to zwykle w epickich, biblijnych filmach z przełomu lat ’50 i ’60 bywało – ale także cała ta historia jest naprawdę nieźle pomyślana. Skompilowana. Więc to co wiemy z Pisma Świętego, przenika się tu z historiami apokryficznymi, a także z tym co wymyślili scenarzyści filmu.

Tych ostatnich było tu sześcioro. I kto wie, czy każdy z nich nie zajmował się jedną z postaci. Pilnował, żeby ukazać ją na ekranie jak najbardziej wiarygodnie. Bo obok oczywistego dramatu Chrystusa, oglądamy tu dramat wszystkich innych, wspomnianych tu już osób, a także Klaudii Prokuli, żony Piłata, czy Kajfasza, który w pewnym momencie, rozmawiając z Chrystusem, orientuje się, że ma do czynienia z Bogiem, ale, niestety. Jest już za późno…

Ktoś powie, że za późno jest już też na „Poncjusza Piłata”. Że kto dziś, w erze Netflixa, chciałby oglądać taką ramotę? Nic bardziej mylnego. Moim zdaniem ta włosko-francuska koprodukcja jest jednym z najlepszych, filmowych, biblijnych klasyków. Znacznie bardziej skondensowana, a więc nie tak rozwlekła, jak amerykańskie, trzygodzinne kobyły z Charltonem Hestonem, a stojąca na bardzo podobnym (i artystycznym, i budżetowym) poziomie.

Zachęcam więc gorąco do przypomnienia sobie tego biblijnego filmu. Trochę zapomnianego, a niesłusznie.

*

Tekst z cyklu ABC filmu biblijnego

WIARA.PL DODANE 24.03.2016

Piłat i inni

Czyli biblijny, pasyjny film Andrzeja Wajdy. »

więcej »