Błogosławieni

Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził (1 J 5,1). Czło­wiek ma swój wielki rodowód, który Chrystus potwierdził Ewangelią, a opieczętował śmiercią i zmartwychwstaniem. Człowiek ma swój wielki rodowód, w imię którego nie może oddać światu całej swej istoty. Nie może powierzyć samej kosmicznej ma­terii tego obrazu i podobieństwa Boga, jakie w sobie nosi. Człowiek ma swój wielki rodowód, który świętujemy co roku, zwłaszcza wówczas, gdy sprawujemy tajemnicę paschalną Chrystusa. W imię tego rodowodu - każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał (1 J 5,1). Czy tak napraw­dę jest? Czy miłujemy każdego, który życie otrzymał od Boga? Każdego, który się począł w łonie matki? Czy miłujemy? Czy przyjmujemy po prostu? Czy też odrzuca­my? Skazujemy na śmierć, zanim jeszcze zacznie żyć na świecie? (...)

Jan - świadek Chrystusowego zmartwychwstania. Oto dalsze jego słowa: Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i wypełniamy Jego przykazania, albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przyka­zań, a przykazania Jego nie są ciężkie (1 J 5,2-3). Tak pisze Jan, świadek Chrystu­sowego zmartwychwstania. Zmartwychwstanie świadczy o miłości - świadectwo zmartwychwstania wypełnia się przez miłość: miłość Boga i człowieka. Zwycięstwo, które zwycięża świat - odnosi się ostatecznie przez miłość. Wiara bowiem prowa­dzi do miłości i żyje dzięki miłości. Dzięki miłości oddycha tchnieniem Ducha. Duch daje świadectwo, bo Duch jest prawdą (1 J 5,6).

Dzisiaj też wspólnie z Psalmistą śpiewamy te słowa: Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym. Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się w nim i weselmy (Ps 118[117],22.24). Kamieniem węgielnym jest Chrystus, ukrzyżowany i zmartwychwstały - Pascha nostrum! Pytajmy siebie zatem. Niech pyta o to każdy z was, którzy tutaj urządzacie świat i urządzacie swoje ludzkie życie w tym świecie, czy budujemy na tym kamieniu węgielnym? Czy też odrzucamy ten kamień? Kiedy, przyszedł Chrystus ponownie do Wieczernika, gdzie byli zgroma­dzeni Apostołowie i rzekł do Tomasza: Noli esse incredulus, sed fidelis. Odpowie­dział Tomasz: Pan mój i Bóg mój (J 20,28). Odtąd Chrystus stał się kamieniem węgielnym jego życia. Oby na każdym z nas wypełniły się słowa Chrystusowe powie­dziane do Tomasza: Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Abyście wie­rząc, mieli życie w imię Jego! (J 20,31). (CCXC)