Wstąpił na niebiosa

Jednym słowem, scena opisana przez Dzieje Apostol­skie jest tylko „ostatnim odejściem". Podczas czterdziestu dni (cytujemy jeszcze Benoit), Jezus, po wstąpieniu do nieba, zstępuje ponownie (chociaż takie terminy są nie­zręczne, ponieważ Boży świat nie jest naszym światem) przez okres zjawień się. Żyje już w innym świecie, ale ukazuje się jeszcze w tym, aby dać nieodparte dowody swojego życia, aby pouczać uczniów i aby dodać im otuchy".

Dopiero po czterdziestu dniach, „na Górze Oliwnej opuszcza swoją gromadkę, ukazując jej widzialne swoje odejście". W ten sposób wchodzi do królestwa rzeczywis­tości niewidzialnej, ale przez to nie zasmuca uczniów, którzy dobrze wiedzą, że Jego obecność będzie nadal trwała wśród nich. Istotnie, zauważa ewangelista, „Oni z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przeby­wali w świątyni, błogosławiąc Boga" (Łk 24,52-53).

Wydaje się nam, że ta interpretacja, jaką proponuje Benoit (i która na pewno nie jest odosobniona, ale sięga samych początków wiary), jest potwierdzona przez liczne fragmenty Nowego Testamentu, które napomykają o Wniebowstąpieniu, chociaż bez cytowania go wyraźny sposób. Stwierdźmy to jeszcze z Amedee Brunotem, „u św. Pawła gloryfikacja (a więc względne, domyślne Wniebo­wstąpienie) wyraźnie utożsamia się ze Zmartwychwsta­niem. To samo występuje u Jana: gloryfikacja pokrywa się z powrotem do Ojca".

Zatem, „teologowie Jan i Paweł podają nam sedno tajemnicy, niewidzialny jej aspekt, który wymyka się wszel­kiemu doświadczeniu. Dają do zrozumienia, że Zmar­twychwstanie jest całkowitą gloryfikacją Chrystusa, w jej dwóch fazach: opuszczenie grobu i niebiańskie wyniesie­nie. Chrystus, odzyskując życie, nieodwołalnie wchodzi w nowy i niezniszczalny świat". Trzeba między innymi potwierdzić, że „to przeniesienie ciała Chrystusa do sfery niebiańskiej nie czyni Jego zjawień się niemożliwymi. Przeciwnie! Na pewno o wiele trudniejsze byłoby wyjaś­nienie, gdzie miałoby znajdować się ciało Jezusa w czasie między jednym a drugim zjawieniem się!".

Co do Łukasza (cytujemy jeszcze francuskiego biblistę) „jako artysta i historyk wolał obstawać przy widzialnym aspekcie, jaki otulał tajemnicę Wniebowstąpienia. Opisał ostateczne odejście chwalebnego już Chrystusa po czter­dziestu dniach, jedyne postrzegalne zmysłami doświad­czenie udzielone ludziom o tym misterium i o chwili, w której się wydarzyło".

Ten punkt widzenia (przynajmniej tak wydaje się nam i wielu innym) pozwala przezwyciężyć pozorną sprzecz­ność między Ewangelią Łukasza i Dziejami Apostolskimi. I pozwala także zrozumieć „dziwne" słowa u J 20,17: „Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca (...) Wstępuję do Ojca Mego i Ojca waszego...". I tego „wstąpie­nia" dokonał natychmiast potem, a więc przed zjawieniami się apostołom.

Odnośnie do tego momentu Wniebowstąpienia doko­nanego z Góry Oliwnej, opowiedzianego w Dziejach Apo­stolskich, jaką można przywiązywać wartość do takich opisów, jak: uniesienie się, obłok i dwaj „mężowie w białych szatach"? Teologowie kuszeni „racjonalizmem", jak Hans Küng, naturalnie nie mają wahań. Oto, istotnie, dosłowna wypowiedź tego sławnego księdza, niejako za­wodowego „dysydenta": Jak należy rozumieć wstąpienie do nieba? Dzisiaj na pewno nie są potrzebne długie wyjaśnienia, aby zrozumieć, że mowa o -podróży w górę, do nieba» zakłada stary obraz świata o trzech piętrach, który już nie jest naszym. Jak gdyby Jezus rzeczywiście przedsięwziął podróż w kosmos! Twierdzenie dzisiaj cze­goś w tym rodzaju byłoby absurdem".

Jest to tutaj zwykły drastyczny ton „w stylu Künga", mianowicie na sposób kogoś, kto absolutyzuje tak zwaną „współczesną naukę" i formułuje teorię (jak różni Bultman-nowie) „współczesnego człowieka", który „już nie jest skłonny wierzyć w pewne rzeczy", i tak dalej, i tak dalej.