No fakt co bym w ten sposób osiągnął ... Ale też bym sobie dał spokój

ad vocem spostrzegam, że respondenci śledzą stronę nieustannie :)( prawie "live dialog" :))Nawet administrator strony, poddaje pod dyskusje nowe wątki dotyczące tego samego tematu. To budujące :)
Czy mogę w takim razie i ja, wtrącić swoje 3 grosze ?
Do rzczy; sądzę że zbyteczną jest dłuższa dywagacja na temat łez wynikających z przecięcia pępowiny a już w ogóle, przecięcia więzi duchowej. To boli. Tak, boli to bodaj najbardziej. Niemniej jednak, cierpliwość, o której wspomniał " ataner" nasuwa mi kolejne pytanie ( być może retoryczne ). Czy należy uczyć się cierpliwości w zderzeniu z bolesnymi doświadczeniami by nauczyć się li tylko pokory ? Czy może Bóg uczy nas jeszcze czegoś ? Może uczy nas oczekiwania, które nie ma końca. A jeśli tak, to czy nie jest to przypadkiem metoda przygotowywania nas jeszcze za ziemskiego żywota lub próba uzmysłowienia, oswojenia nas do bezkresu czy nieskończoności ? hm...

I tu,widzisz przyznaję Ci całkowitą rację, ba..- bardzo mnie pocieszyłaś :)