Słowo proroka, to wyzwalające, pocieszające ale i miażdżące głosem Pana.

Z reguły po słowach przychodzą owoce.
Tak więc jedno i drugie stanowi jedność, jeśli jest wyrazem obfitości serca.

Znowu to serce i to co Duch Święty, ożywia w nas.Bez Ducha jesteśmy fałszywym brzmieniem.

Proszę Cię Boże o czystość brzmienia, by Twoja łaska stała się śpiewem naszego życia w Tobie i z Tobą.

Mam już od wielu lat zwyczaj prowadzenia rozmów z Panem Bogiem poprzez Pismo Swięte. Jedni twierdzą, że grzeszę , drudzy, że zachowuję się prawidłowo. Nazywam to sms'em wysyłanym do Niebios. Nie czynię tego z błahych powodów. Zazwyczaj coś ważnego dzieje się w moim życiu lub stoję na zakręcie, rozdrożu i nie wiem co czynić dalej. Zawsze przy tym zanoszę modlitwy i upraszam Duch św. by gotów był mi udzielić odpowiedzi. Wówczas otwieram świętą księgę na pierwszej, przypadkowej stronie i czytam. Nie przewracam następnych kartek i czytam tak długo aż, któreś ze zdań przemówi do mnie i wskaże kierunek, podpowie rozwiązanie lub coś na ten kształt. I rzeczywiście, jak napisała Estera, słowo może pocieszyć a może też zmiażdżyć. Tak jak miało to miejsce parę dni temu. Prozaiczna sprawa - sen. Miewam ich sporo i to takich przepełnionych często zagadkowymi symbolami. Nie potrafię wytłumaczyć sobie ich znaczenia ani pochodzenia. Wiem skąd inąd, iż w życiu nic nie dzieje się z przypadku. Wiem też, iż z teologicznego punktu widzenia, Pan Bóg przemawia do nas czasami właśnie poprzez sen. Nie chcę znać odpowiedzi korzystając z "porad" sennikowych i dlatego w takich między innymi sytuacjach, wysyłam sms'a do Pana Boga. Jak wspomniałam powyżej, po kolejnej " porcji" sennych zagadek, otworzyłam Pismo Sw. Otworzyłam na Ks. Ezechiela 4,17 - 7,27... Przeczytany tekst napełnił mnie trwogą, wręcz zmiażdżył. Nie pytałam dalej, choć nie rozumiałam i nie rozumiem po dzień dzisiejszy owej odpowiedzi w odniesieniu do siebie. Szybko "przetworzyłam własne dane przewin", których mogłam się dopuścić by na nią zasłużyć. I nic. Nic " większego " nie znalazłam a po czym, cały dzień chodziłam struta, przepełniona wewnętrznym smutkiem. Jedynie myśl, że Zbawiciel cierpiał za nas choć, w ogóle na to nie zasługiwał, przyniosła mi pocieszenie. Teraz wiem jeszcze jedno; jeżeli w moim życiu i w najbliższym czasie, stanie się coś złego ( z uzasadnieniem bądź bez ), jestem i będę Bogu wdzięczna za psychiczne przygotowanie. ( :) )