Wszystkim pomagają i po to są. Po to są również komentarze, żeby przedstawiać swój własny punkt widzenia, bo ile jest ludzi, tyle odczuć przy zetknięciu z Bożym Słowem. I dlatego właśnie moje komentarze nie są krytyką osoby, ale polemiką z jakąś konkretną wypowiedzią.

Nie zawsze odkrycie swojego podobieństwa do postaci z Pisma Świętego jest dumą. Jeremiasz to człowiek z krwi i kości, raz wysławia Boga, a raz żałuje tego, że żyje. Czy wtedy, kiedy czuję się jak Jeremiasz: "Po co wyszedłem z łona matki? Czy żeby oglądać nędzę i utrapienie i dokonać dni moich wśród hańby?" (Jr 20,18), czy wtedy mam być dumna: o, jestem podobna do proroka! Nie! Wtedy mówię sobie, że już ktoś tak czuł, ale był z Bogiem, Bogu to wypowiedział i Bóg go wybawił. Jeżeli piszę, że nie powinniśmy się bać odnajdować swojej historii w Biblii i nie powinniśmy uważać za zarozumiałość tego, że czujemy się jak Jeremiasz, Eliasz, Piotr, to nie znaczy, że mamy się chełpić taką czy inną postacią, ale że (przytoczę Twoje słowa:) "Biblia to Żywe Słowo, w którym odnajdujemy siebie w określonych okolicznościach". Tak, właśnie o to mi chodzi, nie dla własnej pychy to robię i nie po to, żeby mówić, że jestem podobna do proroka, ale że dzisiaj tutaj odnajduję się w jego słowach. I to nie jest wcale zarozumiałość.

Ale: "ktoś widzi w danej chwili swą małość i duma z podobieństwa do proroka byłaby chełpieniem się" - nie rozumiem Twoich słów. Przecież ja nie mówię, że kiedy czuję się jak Jeremiasz, to jestem równa Jeremiaszowi. Bóg wybrał Jeremiasza na proroka. Ale po to w Piśmie Świętym tyle sytuacji i odczuć, żebyśmy wiedzieli, że z naszym życiem nie jesteśmy sami. Dawid też czuł swoją małość w Psalmie 51. Czy jeżeli modlę się tym psalmem, bo czuję się podobna to Dawida, to jest chełpienie się? Chyba, że chełpiłabym się swoją małością i wtedy będę czuła się podobna do Pawła: "Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości" (2 Kor 11,30).

Oczywiście, że nie w każdym fragmencie odnajduję siebie, dlatego właśnie z tego samego czytania ja zacytowałam inny fragment z Jeremiasza niż Autor. Bo tak dzisiaj się czuję, a może jutro będę czuć się: "Biada mi matko moja, żeś mnie porodziła". Nie wiem.

Napisałam ten komentarz nie po to, żeby kogoś krytykować, ale żeby wyrazić to, co myślę, jak to odbieram i żeby zwrócić czyjąś uwagę na to, żeby nie starać się być za bardzo poprawnym - 'no bo to nie wypada mówić, że jestem podobna do proroka'! Chciałam pokazać, że nie trzeba się bać wyrażać siebie i być szczerym (oczywiście z mądrością). Bo ja tak to odebrałam, że Autor nie chciał powiedzieć, że jest podobny do proroka, bo to by była zarozumiałość, chociaż tak się czuł (no bo w końcu o tym pisał). Ja tego tak nie uważam i wyraziłam swoją opinię. Może to był drobiazg, ale skoro wzbudził Twój sprzeciw, to znaczy, że dobrze, że zwróciłam na niego uwagę.