Szukany tag:
uporządkuj wyniki:
Od najnowszego do najstarszego | Od najstarszego do najnowszego »
Wyszukujesz w serwisie biblia.wiara.pl
wyszukaj we wszystkich serwisach wiara.pl » | wybierz inny serwis »
Dzięki głównym postaciom, jakie Biblia przedstawia na czas Adwentu, możemy bardziej zrozumieć specyfikę tego okresu.
Ostatni z biblijnych proroków, który chciał być postrzegany jako wielki Izajasz, a który działał po zakończeniu niewoli babilońskiej w VI w. przed Chr., kończąc swe wizje, zostawia bardzo ciekawą listę krain: Tarszisz, Put, Lud, Meszek i Rosz, Tubal i Jawan.
Biblijnemu świętowaniu towarzyszyła spontaniczna wesołość. Obok modlitw i składanych w świątyni ofiar, w domach urządzano uczty z muzyką i tańcem.
Oby Bóg Jahwe pamiętał – tak, bazując na hebrajskiej etymologii, można tłumaczyć imię tego proroka.
Imię tego proroka było zarazem deklaracją. Gdy jego rodacy lgnęli do pogańskich kultów kananejskich i oddawali cześć Baalowi, on trwał przy Bogu Izraela.
Izrael Dawida i Salomona był okresem wielkości, która w historii Starego Testamentu miała się już nie powtórzyć.
Chyba właśnie tak można najlepiej zdefiniować pojęcie biblijnej mądrości.
Czym jest cud? Niezwykłym zjawiskiem, którego nauka nie potrafi wyjaśnić? Niecodziennym zdarzeniem? Momentem, w którym siły nadprzyrodzone ingerują w bieg spraw świata?
Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym – tę interpretacyjną zasadę lektury Biblii wypracował św. Augustyn, wielki ojciec Kościoła z V w.
Według tradycji żydowskiej symbolizuje płonący krzew, który ujrzał Mojżesz.
Uzdrowienie, które otrzymujemy, jest darem ale jednocześnie zadaniem: powinno prowadzić do służby Bogu i służby bliźnim.
O Bogu, o człowieku i o nadziei. W rytmie czytań roku liturgicznego.
Garść uwag do czytań na XXIII niedzielę zwykłą roku C z cyklu „Biblijne konteksty”.
Komentarze biblijne do czytań liturgicznych.