Hebrajska nazwa Zijon pierwotnie oznaczała południowo-wschodnie wzgórze w Jerozolimie, na którym znajdowała się twierdza Jebuzytów, zdobyta przez Dawida, który umieścił tam Arkę Przymierza.
Określenie „Palestyna” nie występuje na kartach Biblii, wymaga jednak wyjaśnienia.
W starożytnym Izraelu jedynie królów grzebano wewnątrz murów miejskich. Przypuszczać należy, że król Dawid został pochowany gdzieś w pobliżu świątyni. Grobu jednak nie znaleziono.
Słowo to pochodzi od greckiego „eschata”, co znaczy „rzeczy ostateczne”. Mówi się o nich specyficznym językiem, przy pomocy którego przedstawiany jest koniec świata, czy szerzej, czasy ostateczne. W tym kontekście pojawia się charakterystyczne słowo „ów dzień” lub „dzień Pański”.
Określenie „czysty” dotyczy w Starym Testamencie kultu: czyste winno być wszystko (osoba, zwierzę, rzecz), co ma zbliżyć się do Boga - także do miejsc i przedmiotów, które zostały Bogu poświęcone.
Nazwa ludów semickich według starożytnej tradycji wywodzi się od Sema - jednego z synów Noego.
Podobno w III stuleciu na górze Tabor stały trzy kościoły, na pamiątkę trzech namiotów, które chciał wybudować Piotr dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza.
Starożytne pieniądze to monety złote, srebrne, miedziane, brązowe. Istotna dla takiego pieniądza była waga monety.
Złoto miało symboliczne znaczenie - trwałe i niezniszczalne. Przypominało o trwałości władzy.
Ewangeliści wspominają o nim kilkakrotnie. To stamtąd tłumy ludzi szły za Jezusem.
Bycie chrześcijaninem to nieustanne rozkoszowanie się Bożą hojnością, obfitością Jego darów, dostrzeganie Jego ingerencji, działania, mocy.
O Bogu, o człowieku i o nadziei. W rytmie czytań roku liturgicznego.
Garść uwag do czytań na II niedzielę Wielkiego Postu roku C
Komentarze biblijne do czytań liturgicznych.
