Praojciec Jezusa z Nazaretu

Trudno podać dokładną datę urodzin Dawida. Zmarł około 970 r. przed Chr., w podeszłym wieku. Był najmłodszym synem Jessego z Betlejem. Pochodził z pokolenia Judy, czwartego syna patriarchy Jakuba. Dawid, którego imię etymologicznie można tłumaczyć jako „wódz” lub „umiłowany”, jeszcze jako młodzieniec został potajemnie namaszczony na króla przez ostatniego sędziego Samuela. Potem przebywał na dworze króla Saula, łagodząc jego ataki szału grą na cytrze. Już tam dał się poznać jako sprawny wojownik, który pokonał Goliata, filistyńskiego harcownika.

Dawid naraził się zazdrosnemu królowi i musiał przed nim uchodzić, stając się na długi czas najemnym dowódcą wojsk, walcząc nawet z Egipcjanami. Po śmierci Saula obwołał się królem Judy, rezydując w Hebronie. Stopniowo zdobył rządy nad całym krajem i umacniał swe władztwo, podporządkowując sobie państewka aramejskie, Ammonitów, Moabitów, Edomitów, Amalekitów i Filistynów. Około 1000 r. przed Chr. zdobył Jerozolimę i tę dawną twierdzę Jebuzytów uczynił stolicą. Zbudował w niej pałac królewski i nosił się z zamiarem zbudowania świątyni, choć tej – co orzekł mu prorok Natan – nie wzniesie z racji uwiedzenia Batszeby i wysłania na śmierć jej męża Uriasza.

Potęga Izraela za jego panowania była największa w historii i na zawsze stała się punktem odniesienia i tęsknotą narodu wybranego. Pod koniec rządów Dawid musiał zmagać się z rebeliami, z których najgroźniejszą była ta wywołana przez jego syna Absaloma. Ostatecznie Dawid mianował swym następcą Salomona. W tradycji biblijnej Dawidowi zostało przypisanych kilkadziesiąt psalmów Starego Testamentu. Badania biblijne pokazują, że wiele z nich można datować na około tysiąc lat przed Chrystusem, potwierdzając źródło starej biblijnej tradycji o królu pieśniarzu, praojcu Mesjasza.

***

Tekst czytania znajdziesz tutaj