Bóg Ojcem posyłającym Syna, aby nas pojednać ze Sobą. Ewangelia według św. Marka

Głos z nieba w czasie przemienienia stanowi najważniejszy element wydarzenia. Potwierdza synostwo Boże Jezusa i stanowi uzupełnienie do niepełnej odpowiedzi Piotra uznającego, że Mistrz z Nazaretu jest Mesjaszem: „To jest mój Syn umiłowany” (Mk 9,7). W tych słowach Bóg objawia się także jako miłujący Syna Ojciec (Mk 9,7). Głos z nieba niewątpliwie podjął słowa wypowiedziane w czasie chrztu i ponowił tamto objawienie, potwierdzając, że Jezus jest Synem umiłowanym Ojca, którego uczniowie powinni słuchać. Dzięki niemu apostołowie dowiedzieli się, kim jest Jezus, gdyż słowa skierowane były nie tyle do Mistrza z Nazaretu, co właśnie do świadków Jego przemienienia.

Dla nich Mistrz z Nazaretu był wciąż rabbim (Mk 9,5), mimo wyznania Szymona pod Cezareą Filipową. Piotr w dalszym ciągu się mylił, np. w sprawie namiotów, które chciał wznieść. Kiedy uczniowie przeżywali to, co się wydarzyło na górze, mogli się domyślać, że Jezus jest nie tylko Mesjaszem, ale i Bogiem, gdyż wiedzieli dobrze o objawieniu na Synaju. Jednak dopiero głos z nieba ukazał im w pełni, kim jest Jezus. Zapewnienie, że jest On Synem Bożym, powinno być dla nich gwarancją Jego prawdomówności i utwierdzić ich wiarę, którą wyraził Piotr pod Cezareą Filipową. Należy Mu wierzyć, gdyż jest kimś więcej niż Mojżesz, którego autorytet nie podlegał dyskusji; jest Synem Bożym i dlatego należy Go słuchać, nawet w tym wypadku, gdy mówi to, co jest trudne do zaakceptowania. Prawdę tę należy przyjąć, gdyż przekazuje ją Ojciec.