Tyberiada

Jeśli to jedno z pierwszych albo i nawet pierwsze ukazanie się – nic dziwnego, że niektórzy uczniowie wrócili do rybactwa. Choć towarzyszyli Jezusowi w czasie Jego posługi duszpasterskiej i widzieli Jego cudowne czyny, byli przytłoczeni publiczną egzekucją. Możliwe, że pogodzili się z koniecznością powrotu do Galilei i łowienia ryb. Jakże często przydarza się to również nam. Nawet po głębokim doświadczeniu Boga, często powracamy do starych zwyczajów – których skutki łatwo przewidzieć. To samo można powiedzieć o apostołach: nie złowili nic. Bez Jezusa nie potrafią nic osiągnąć.

Równie często powątpiewamy, czy takie głębokie przeżycie w ogóle się nam przydarzyło. „Wymyśliłem to sobie” – stwierdzamy po doświadczeniu Bożej obecności. Nie sądzę, żeby uczniowie, jako świadkowie tak wielu cudów, uważali, że „wymyślili sobie” spotkanie z Jezusem, ale możliwe, że zaczęli powątpiewać w przyszłość.

A potem, „kiedy nastał już ranek”, Jezus pojawił się na brzegu, nieopodal miejsca, w którym łowili ryby. Zawołał do nich: „Dzieci” – używając słowa (paidia) wyrażającego rodzicielską troskę; słowo to nie pojawia się wcześniej w Ewangelii Janowej. Moloney uważa, że wskazuje ono na „bliskie zwierzchnictwo”[4]. „Dzieci, macie coś do jedzenia?”. W grece pytanie to sformułowane jest przez zaprzeczenie i mogłoby równie dobrze brzmieć: „Nie macie nic do zjedzenia?”. Jezus mówi jak rodzic, który martwi się niepowodzeniem dziecka.

Mężczyzna stojący na plaży prosi ich, by zarzucili sieci po prawej stronie łodzi. To z pewnością zaskoczyło uczniów, zwłaszcza Piotra, który w taki sam sposób został po raz pierwszy wezwany przez Jezusa. Być może wytężali wzrok, żeby zobaczyć, kto ich woła. Któż to? Czy to możliwe? Czasami, kiedy jesteśmy najbardziej przygnębieni i czujemy, że Bóg nas opuścił, On po prostu się pojawia.