Zmartwychwstanie

Podczas gdy kobiety szły, aby przekazać radosne orędzie uczniom Chrystusa, żołnierze udali się do arcykapłanów, aby powiadomić ich o zaistniałej sytuacji. Mateusz, relacjonując przybycie żołnierzy do najwyższej rady, celowo podkreśla, iż strażnicy powiadomili starszych Izraela o wszystkim, co się wydarzyło. Znamienne jest, że przyjmują oni całe opowiadanie strażników i nie kwestionują niezwykłego znaku. Świadectwo to jednak nie prowadzi ich do wiary. Co więcej, wręczają żołnierzom odpowiednią sumę pieniędzy, nakazując im absurdalnie, by zaświadczyli, że to Apostołowie wykradli ciało Zmarłego, gdy oni spali.

W osobach kobiet i żołnierzy swój początek mają dwa orędzia. Jedno mówi o prawdziwym powstaniu z martwych – zostaje ono zaniesione do uczniów, którzy potem mają iść i głosić je Izraelowi (Mt 27,64), a potem całemu światu (Mt 28,19). Tego właśnie obawiali się już wcześniej Żydzi i właśnie dlatego postanowili pójść do Piłata, aby ten ustanowił straż. Drugim orędziem, jest przewrotna wieść, która zawiera całkowicie odmienne przesłanie. Znamienne jest, że tak kobiety, jak i żołnierze, byli świadkami tego samego wydarzenia. Tak one, jak i wartownicy pilnujący grobu z polecenia Piłata, zobaczyli co się stało. Kobiety jednak przyjęły wszystko z wiarą, żołnierze zaś stają się źródłem fałszu.

Orędzie o pustym grobie Jezusa Chrystusa który zmartwychwstał, staje się źródłem dwóch diametralnie odmiennych przesłań. Jednego – związanego z radością i nadzieją, i drugiego – budzącego smutek. Mateusz niejako nie zostawia czytelnikowi dużego wyboru. Każdy bowiem, kto czyta i śledzi przebieg tych wydarzeń, musi stanąć po stronie prawdy i zdrowego rozsądku – musi uwierzyć w zmartwychwstanie Jezusa. Prawdę tę głoszą kobiety, a potem i uczniowie, którzy doświadczyli tajemnicy zmartwychwstania Mistrza. Drugie orędzie wynika z nakazu żydowskich przywódców religijnych. Przekaz ten jest swoistą antyewangelią, która rozniosła się i trwa wśród Żydów.