Kościół apostolski głosi kerygmat o Jezusie

Zmartwychwstały Jezus przed wniebowstąpieniem powierza swoim apostołom misję głoszenia Dobrej Nowiny. Daje im polecenie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15). Takie zdanie znajdujemy w Ewangelii według św. Marka. Św. Łukasz precyzuje to wezwanie i, w tym kontekście, nazywa apostołów „świadkami” wydarzeń paschalnych, a dokładnie przytaczając słowa trzeciego ewangelisty, „świadkami Jezusowego zmartwychwstania” (por. Dz 1,22).

Po zesłaniu Ducha Świętego, otrzymaniu „mocy z wysoka” Kościół podejmuje swoją podstawową misję, czyli głoszenie Dobrej Nowiny o zbawieniu w Jezusie. Księga Dziejów Apostolskich uświadamia nam jednak, że nie było to proste zadanie. Wspólnota Kościoła przede wszystkim musiała w pierwszych latach swojej ewangelizacyjnej działalności dojrzeć do pełnej świadomości co do tego kim jest Jezus. Oczywiście, dzięki świadectwu naocznych świadków, pamiętano we wspólnotach osobę Jezusa, Jego słowa i czyny. Przedstawia nam je Nowy Testament, ale przecież głoszenie Dobrej Nowiny zaczęło się zanim spisano teksty ewangeliczne czy listy apostolskie obecne dziś w Nowym Testamencie. Właśnie w trakcie głoszenia , tej pierwszej pracy apostolskiej, krystalizowała się nauka Kościoła o tym kim Jezus jest i jakie jest znaczenie wydarzeń paschalnych. Formułowały się powoli wyznania wiary i chrystologia, której – historycznie rzecz biorąc – pierwszym kamieniem milowym są bez wątpienia listy Apostoła Pawła.

Wyjątkowym świadectwem o pierwszych wysiłkach apostołów i uczniów, którzy podjęli dzieło głoszenia Dobrej nowiny, kerygmatu o Jezusie jest księga Dziejów Apostolskich. Już w początkowych rozdziałach tej księgi, które mówią o pracy ewangelizacyjnej w Jerozolimie w pierwszych latach po wydarzeniach paschalnych, odnajdujemy jasną naukę o Jezusie, coś co możemy określić zrębami chrystologii, które są owocem pierwszych refleksji pierwotnego Kościoła. W narracji dziejów Apostolskich pierwszym znaczącym, i poniekąd wzorcowym momentem głoszenia Dobrej Nowiny jest mowa św. Piotra, którą wygłosił do zebranych w Jerozolimie Żydów w dzień zesłania Ducha Świętego. W owej długiej mowie zmartwychwstanie Jezusa jest centralnym zagadnieniem, a podstawowym wymaganiem postawionym słuchaczom jest przyjęcie z wiarą prawdy o Jezusie Zmartwychwstałym i nawrócenie (metanoia), przemiana życia.

W toku mowy pada takie zdanie: „Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali uczynił Bóg i Panem i Mesjaszem” (Dz 2,36). Dla Izraela, którego reprezentują wtedy pielgrzymi przybyli na święto Pięćdziesiątnicy, ma być wiadome, że niedawno ukrzyżowany Jezus ma, dzięki zmartwychwstaniu, prawo być nazywany „Panem i Mesjaszem”.

Jest to niezwykle ważne świadectwo. Przede wszystkim dlatego, że Kościół od początku ma pełną świadomość, że Jezus jest Bogiem. Choć później przez całe wieki będzie precyzowana nauka o tym, że Jezus jest i Bogiem i człowiekiem i jak mogą współistnieć w Nim dwie natury, to już dla Apostołów jest oczywiste, że Chrystus Zmartwychwstały jest Panem czyli Bogiem, chociaż nie wyrażają tego jeszcze precyzyjnymi terminami, które wypracuje później teologia. Apostołowie przede wszystkim odwołują się do języka Starego Testamentu, tego który w starym przymierzu odnosił się do boskiej rzeczywistości i nim wyrażają wiarę w bóstwo Jezusa. Dlatego pierwszym tytułem, który odniesiony jest do Jezusa jest tytuł „Pan”.

Tytuł „Pan”, który w greckiej wersji brzmi „Kyrios” był przyznawany Jezusowi od samego początku. Najlepszym dowodem na to są pierwsze wyznania wiary, które spotykamy w listach Pawła Apostoła, zawierające się w krótkim stwierdzeniu: „Panem jest Jezus” (Rz 10,9). To określenie wyraża tajemnicę Chrystusa Syna Bożego. Już bowiem ze Starego Testamentu wynika, że słowo „Pan” (hebr. Adonai, gr. Kyrios) jest nie tyle tytułem odnoszącym się do jakichś ziemskich władców, ale jest imieniem Bożym, a w greckim tłumaczeniu Starego Testamentu jest odpowiednikiem świętego Bożego Imienia – Jahwe. Tak więc nazwanie Jezusa Panem – Kyriosem ma niezwykłe znaczenie.