Kościół apostolski głosi kerygmat o Jezusie

Żeby jeszcze lepiej zrozumieć jaką wagę ma w Nowym Testamencie określenie Jezusa „Panem” można sięgnąć do użycia tego terminu w księgach Starego Przymierza, gdzie zarysowuje się jego podstawowe znaczenie. Otóż w Starym Testamencie Bóg - Jahwe jest ukazany jako Pan. Oznacza to najpierw, że jest Panem wszystkich rzeczy, że jest Tym, który sprawuje swą władzę na każdym miejscu dla dobra swego ludu (Pnp 10,14-18). Dwa hebrajskie terminy określają tę Boską władzę: melek i adon. Pierwszy z nich znaczy „król”. Tym tytułem określa Boga na przykład Ps 95: „Albowiem Pan jest wielkim Bogiem i wielkim Królem ponad wszystkimi bogami” (95,3). To królowanie Boga rozciąga się na cały świat i wszystkich ludzi. Drugie hebrajskie określenie (adon) znaczy właśnie „Pan”. Wielokrotnie tak nazywany jest Bóg w stwierdzeniach typu: „Bóg jest Panem całej ziemi”, jak czytamy w Joz 3,11, gdzie powiedziane jest, że Arka Przymierza, jest arką Boga, który jest „Panem całej ziemi” czy Mi 4,13, gdzie prorok określa Boga mianem „władcy całej ziemi”. Wzywając Boga Izrael określa Go „naszym Panem”. Ten prawdziwie królewski tytuł (używany zazwyczaj w szczególnej formie Adonaj) wyraża ideę zaufania, jakie słudzy Boga pokładają w Jego absolutnej władzy (Joz 7,7; Am 7,2). W końcu tytuł Pan – Adonaj staje się imieniem własnym Boga.

Natomiast gdy dla większego szacunku zaprzestano w tekstach liturgicznych wymawiać imienia, które Bóg objawił Mojżeszowi na pustyni czyli Jahwe, wówczas zastąpiono go właśnie imieniem Adonaj. Dlatego też w greckim tłumaczeniu Starego Testamentu odnajdujemy termin Kyrios – Pan tam, gdzie w hebrajskim tekście jest słowo „Jahwe”. Tak więc w Starym Testamencie tytuł Pan – Kyrios może posiadać podwójny sens. Może po pierwsze oznaczać panowanie Jahwe i, w drugim przypadku, oddaje nieprzekazywalne nikomu Imię jedynego Boga.

W powyższym świetle lepiej rozumiemy jakie znaczenie ma fakt, że pierwotny Kościół, w dniu Pięćdziesiątnicy, w tym przypadku ustami Piotra Apostoła, odnosi tytuł Kyrios do Jezusa. Taka była wiara pierwotnego Kościoła: Jezus jest „Panem – Kyriosem” czyli jest Bogiem.

Już sam Jezus w czasie publicznej działalności, według relacji ewangelicznych, nawiązuje do terminu Kyrios, który to termin znajduje się w Psalmie 110, i daje do zrozumienia faryzeuszom, że będąc w pełni Synem Dawida, równocześnie był jednak od samego Dawida  i wcześniejszy i wyższy. Tak to przedstawia ewangelista Mateusz: „Jezus zadał faryzeuszom takie pytanie: Co sądzicie o Mesjaszu? Czyim jest synem? Odpowiedzieli mu: Dawida. Wtedy rzekł do nich: Jakżeż więc Dawid natchniony przez Ducha może nazywać go Panem, gdy mówi: Rzekł Pan do Pana mego: siądź po prawicy mojej. Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być tylko jego synem?”(Mt 22,41-45). W ten sposób Jezus ukazuje swoją Boską godność odnosząc do siebie tytuł „Kyrios – Pan”. Do tego samego Psalmu 110 odnosi się również Piotr w swojej mowie w dniu Pięćdziesiątnicy, głosząc panowanie Chrystusa, w świetle prawdy o zmartwychwstaniu.

W Nowym Testamencie odnajdujemy jeszcze inna, aramejską formę tytułu „Pan”, którą Kościół pierwotny odnosił do Jezusa. Odnajdujemy je w liturgicznej modlitwie, zawołaniu: „Marana tha” (1 Kor 16,22; Ap 22,20), które oznacza: „Panie przyjdź!”.

Tak więc Kościół pierwotny głosi swoje niezbite przekonanie, że Jezus zasłużył sobie na najwyższy tytuł „Pan – Kyrios”, jako Ten, który zmartwychwstał, zasiada na tronie w niebie, zapoczątkował swoje królestwo przez zesłanie Ducha Świętego (Dz 2,33) i zawsze jest obecny w swoim Kościele w oczekiwaniu na sąd ostateczny. Właśnie to najwyższe panowanie jest oddane w tytule Kyrios, bo jest ono identyczne z panowaniem samego Boga, i to do tego stopnia, że tak jak Jahwe, Jezus jest określony „Panem wszystkich”, co wyraża też Piotr Apostoł podczas swojego przemówienia w domu setnika Korneliusza w Cezarei: „Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On to jest Panem wszystkich” (Dz 10,34-36).

Wiarę w to, że Jezus jest Panem – Kyriosem teksty biblijne przekazują w jeszcze inny sposób. Mianowicie mówiąc o Jezusie przekazują przekonanie Kościoła apostolskiego, który nie wahał się tych prerogatyw, które do tej pory należały tylko i wyłącznie do Jahwe odnosić także do Jezusa. Widzimy to już w najstarszych świadectwach wiary Kościoła. Znów możemy tutaj odwołać się do mowy Piotra Apostoła w Jerozolimie po zesłaniu Ducha Świętego, gdzie przywołany jest cytat z Księgi Joela, w którym odnajdujemy słowa odnoszące się do Jahwe, ale w nowym kontekście aplikowane do osoby Jezusa. Piotr mówi mianowicie, że „każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony” (Dz 2,21), myśląc oczywiście o zmartwychwstałym Jezusie. Również Paweł Apostoł w słynnym hymnie chrystologicznym z Listu do Filipian pisze, Bóg wywyższył swojego Syna, „aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych” (Flp 2,10).