Uświęcające działanie Ducha Bożego

Czy przytoczone sformułowania - „duch świętości” oraz „duch święty” - pojawiają się w starotestamentowej terminologii w powiązaniu z hebrajskim terminem „ruach”, pod którym ukrywa się, jak usłyszeliśmy w pierwszym wykładzie, Duch Boży w Starym Testamencie?

Sformułowanie „duch świętości” albo „duch święty” w odniesieniu do Ducha Bożego pojawia się jedynie w dwóch miejscach Biblii hebrajskiej, w których natchniony autor wiąże dynamicznie rozumiane pojęcie „ducha” (hebr. rû^aḥ) ze statycznym określeniem „świętości” (hebr. qōdeš) Boga: w Księdze Izajasza oraz w Księdze Psalmów. W ten sposób Duch Boży zostaje nazwany w Księdze Izajasza w wypowiedzi utrzymanej w tonie lamentacji na temat niewiernej i buntowniczej postawy Izraela wobec Boga obdarzającego swój lud ojcowską miłością: „Lecz oni [Izraelici] buntowali się i zasmucali „Jego świętego ducha”, więc przemienił się w ich wroga i zaczął z nimi walczyć. Wtedy wspomnieli o pradawnych dniach, o Mojżeszu i o jego ludzie: Gdzie jest Ten, który z wody wyciągnął pasterza swej trzody? Gdzie jest Ten, który tchnął w jego wnętrze swojego świętego ducha?” (Iz 63,10-11). Autor natchniony w przytoczonym fragmencie podkreśla, że wszelka niewierność i sprzeciw wybranego narodu wobec Bożej miłości i dobroci uderza w świętość Boga, a więc w samą Jego istotę, czyli to, przez co Bóg jest Bogiem. Zraniona świętość Boga, od której zależy wszelkie życie wpływa na Jego postawę wobec Izraelitów. Dopiero dopuszczone przez Boga bolesne doświadczenia w życiu narodu wybranego, będące konsekwencją popełnionych grzechów, pomogły buntowniczej społeczności Izraela odkrywać swoją zależność od Boga oraz potrzebę Jego zbawczych interwencji. Jedynie przyznanie się do swoich win oraz uznanie własnej niezdolności do przemiany poruszają ojcowskie miłosierdzie Boga. Warto zwrócić uwagę, że wyrażeniu „duch Jego świętości”, bo tak dosłownie brzmi hebrajski tekst (hebr. rû^aḥ qodšô) odpowiada znajdujący się w następnym wersecie zwrot „ramię Jego chwały” (hebr. z^erô^aʽ tip’artô – Iz 63,12). Zaobserwowany paralelizm pozwala wskazać, że „duch świętości Boga” oznacza „Bożą moc”, która nieustannie objawia się w dziejach narodu wybranego. To właśnie ta osobowa Boża moc, której nie da się z niczym porównać wkracza w ludzkie życie, by je uświęcić, a w ten sposób uczynić własnością Boga.