Mesjasz pełen Ducha Świętego

Izajasz zapowiada również, że Mesjasz będzie obdarowany „wiedzą” i „bojaźnią Jahwe”.

Te dwa przymioty: „wiedza” (da’at) oraz „bojaźń pańska” (jirʾat JHWH) często występują razem w literaturze mądrościowej Starego Testamentu (por. np. Prz 1,7.29; 2,5; 9,10; 15,33; Hi 28,28). Choć kwestią otwartą pozostaje, czy występujące w funkcji dopełniacza imię „Jahwe” odnosi się wyłącznie do „bojaźni”, czy do obu darów, a więc także do „wiedzy”, to jednak nie ulega wątpliwości, że obie cechy streszczają religijną postawę człowieka.

„Duch wiedzy” (rû^aḥ da’at) związany jest nie tylko z dziedziną intelektualną, ale również wolitywną, decydującą o postępowaniu moralnym człowieka. Często możemy w Biblii znaleźć wyrażenie „poznanie Jahwe” (da’at JHWH), ale nawet tam, gdzie występuje sam rzeczownik da’at, określa on teoretyczne i praktyczne poznanie Boga, czyli zarówno znajomość prawd wiary jak i doświadczenie obecności Boga w swoim życiu. Chodzi zatem o poznanie i uznanie Boga oraz osiągnięcie zażyłości z Nim (por. Iz 1,3; Oz 2,22; 4,1; 6,6). Mesjasz posiadając ten dar będzie postępował zgodnie z wolą Bożą i prawami, jakie ma On wobec swych poddanych (por. Jr 22,16).

„Duch bojaźni pańskiej” (rû^aḥ jirʾat JHWH) nie oznacza lęku czy strachu przed Bogiem – wszak jest to Jego dar! – lecz raczej pełne głębokiej czci oddanie się Bogu i dogłębny szacunek wobec Jego majestatu. Bardziej chodzi zatem o wynikające z pobożności unikanie zła (por. Ps 34,12.15; Hi 1,1.8; 2,3; Prz 16,6; 23,17). W praktyce „bojaźń pańska” przejawia się więc wiernym i sumiennym przestrzeganiem Prawa Bożego. Etyka Starego Testamentu przywiązuje do tej postawy fundamentalne znaczenie, upatrując w „bojaźni pańskiej” początek a zarazem ukoronowanie „mądrości” (por. Prz 1,7; Syr 1,14; Hi 28,28; Koh 12,13; Ps 111,10).

„Dar wiedzy” wraz z „darem bojaźni pańskiej” prowadzi więc do ochotnego i heroicznego podporządkowania się woli Bożej. Chodzi tu nie tyle o „bojaźń służebną” – powodowaną lękiem przed majestatem i potęgą Boga (aspekt negatywny), co raczej o „bojaźń synowską” – pobożność wypływającą z doświadczenia miłościwej dobroci Jahwe wobec człowieka (aspekt pozytywny).