Mesjasz pełen Ducha Świętego

Gdzie w Starym Testamencie możemy znaleźć tę zapowiedź szczególnego obdarowania Mesjasza Duchem Bożym?

Pośród wielu zapowiedzi mesjańskich zapisanych w księgach prorockich Starego Testamentu na uwagę zasługuje fragment Iz 11,1-9, wchodzący w skład tzw. „Księgi Emmanuela”. Wraz z Iz 7,14-17 oraz Iz 9,5-6 stanowi on zapowiedź idealnego władcy odnowionego Izraela. Izajasz – nazywany „księciem proroków” – ukazuje w nim Mesjasza jako charyzmatycznego króla, który posiadając – i to w sposób stały – pełnię Ducha Bożego ustanowi wieczne i powszechne królestwo sprawiedliwości i pokoju. Poświęciliśmy temu zagadnieniu więcej uwagi w czasie naszych ubiegłorocznych wykładów, traktujących o  zapowiedziach mesjańskich obecnych na kartach Starego Testamentu. Dziś raz jeszcze powrócimy na chwilę do tego tekstu, by zwrócić uwagę na rolę Ducha Świętego w życiu i działalności zapowiadanego Mesjasza.

Upadek Izraela, którego świadkiem jest prorok, nie jest ostateczny. Choć Dynastia Dawidowa wydaje się być obumarła, to jednak Izajasz – natchniony Duchem Bożym – zapowiada, iż: „Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl z jego korzenia!” (Iz 11,1). Owo „cudowne odnowienie” i „narodowe zmartwychwstanie”, które Ezechiel wiązał z działaniem Ducha Jahwe (por. Ez 37,1-14), dokona się więc za pośrednictwem Mesjasza z rodu Dawida, który będzie się cieszył szczególną asystencją Ducha Bożego: „I spocznie na Nim Duch Jahwe: duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Jahwe! I upodoba sobie w bojaźni Jahwe! (Iz 11,2-3a).

Warto przywołać tekst tego krótkiego wersetu w jego oryginalnym – hebrajskim – brzmieniu:

                        w^enāḥâ ‘ālājw rû^aḥ JHWH

                                   rû^aḥ ḥokmâ ûbinâ

                                   rû^aḥ ‘ēṣâ ûg^ebûrâ

                                   rû^aḥ da’at w^ejirʾat JHWH

Werset ten – złożony z czterech stychów – ma strukturę chiastyczną, podkreśloną przez rytm i rym. Krańcowe linie mają po cztery akcenty, środkowe zaś po 3. Pierwsza i ostatnia kończą się imieniem Bożym Jahwe, a dwie środkowe kończą się rzeczownikiem zakończonym samogłoską „a”. Wszystkie użyte środki stylistyczne mają podkreślić niezwykłość wydarzenia, a mianowicie skoncentrowaniu na boskim wybrańcu niezwykłego daru. Tym darem dla Mesjasza będzie rû^aḥ JHWH – czyli coś, co jest absolutną własnością Boga, co należy do Jego natury i stanowi Jego istotę.