Przypowieść o chwaście (Mt 13,24-30.36-43)

Chwast

Chwast zasiany przez nieprzyjaciela zostaje określony greckim terminem zizania, co tłumaczone jest jako chwast, kąkol, życica a czasami zizania. Roślina ta w Biblii występuje jedynie w tekście Ewangelii wg św. Mateusza. Jest to roślina trująca bardzo rozpowszechniona na Bliskim Wschodzie. Trucizna pochodzi od gatunku grzyba, który często pojawiał się na roślinie. Podobna do pszenicy, rośnie na wysokość ok. 60-70 cm. Uchodziła za zdegenerowaną formę pszenicy. Co więcej dojrzałe, zainfekowane ziarna życicy zawierają toksyny, które powodowały ślepotę i bóle głowy. Spożycie niewielkiej jej ilości mogło spowodować śmierć człowieka. Życica rozmnaża się z nasion, nie potrzebuje dobrej gleby. Ciekawym jest jednak, że kiełkuje tylko w glebie wilgotnej. W przypadku niekorzystnych warunków jej nasiona mogą wiele lat pozostawać w glebie w stanie spoczynku, nie tracąc zdolności kiełkowania. Roślina ta uchodziła za niezwykle uciążliwy chwast[2].

Warto zwrócić uwagę, iż słowo „chwast” w języku hebrajskim ma ten sam źródłosłów co słowo szatan. Odsyła zatem do idei „przeciwstawiania”, „dzielenia”. Można powiedzieć, iż nieprzyjaciel gospodarza posiał na jego polu tych, którzy będą dzielić. Lubimy wyraźne podziały. Królestwo Boże tu, królestwo szatana tam. Tutaj ludzie dobrzy, tam źli. Tu jest prawda, a tam fałsz, bez żadnych odcieni. Tymczasem tak nie jest.

Można by powiedzieć, że typowym grzechem osób religijnych jest dzielenie ludzi na dobrych i złych. Wielu ludzi chce wykorzenić zło klasyfikując ludzi na dobrych i złych. To są dobrzy – dobrej jakości, a Ci – skoro jawią się nam jako źli, są gorsi. Często owi „pobożni” klasyfikują tych „złych” i subiektywnie decydują, kto zostanie tam umieszczony. W swojej pysze wiedzą, kto jest chwastem, a kto dobrym ziarnem. Stawiają się niemal w roli Pana Boga. Walcząc ze złem, są zawsze przeciw komuś. Sami uważają się za dobrych i wyrokują o innych – o tych, którzy ich zdaniem są źli.