Pawłowy obraz Ducha Świętego i tradycja Starego Testamentu

Adresatom Listu do Rzymian Paweł życzy by Bóg udzielił „pełni radości i pokoju w wierze, aby przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję” (Rz 15,13). Paweł stał się sługą Jezusa Chrystusa, sprawującym „świętą czynność głoszenia Ewangelii Bożej, po to, by poganie stali się ofiarą Bogu przyjemną, uświęconą Duchem Świętym” (Rz 15,16). Wszystko zaś czego Apostoł dokonał wśród pogan, dokonał „mocą Ducha Świętego” (Rz 15,19).

Wyrażenie „Duch Święty” wielokrotnie przywoływane jest w Liście do Efezjan. Adresatom tego pisma Paweł przypomina, iż w Chrystusie usłyszawszy słowo prawdy, Dobrą Nowinę waszego zbawienia, uwierzyli i zostali „naznaczeni Duchem Świętym” (Ef 1,13). Tajemnica Chrystusa została objawiona Apostołom i prorokom „przez Ducha Świętego” (Ef 3,5). Adresatów Listu do Efezjan Apostoł Paweł zachęca także, by nie zasmucali „Bożego Ducha Świętego”, którym zostali oni opieczętowani na dzień odkupienia (Ef 4,30).

Określenie Duch Święty” pojawia się także w listach pasterskich. W Liści do Tymoteusza podkreślone zostaje, iż chrześcijanie winni strzec Dobrego depozytu wiary „z pomocą Ducha Świętego”, który w nich mieszka (2Tm 1,14). O tajemnicy Ducha Świętego Paweł pisze również w Liście do Tytusa ucząc, iż Bóg „nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, ale z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym” (Tt 3,5).