Ten mój Kościół

1. Nadal nie brakuje zwolenników już starej w istocie liberalizującej tezy, głoszonej w Kościele Europy Zachodniej, która z dumą ogłaszała, szykując jakieś niby odrodzenie: „Chrystus tak, Kościół nie!”. Z perspektywy lat widać już, że tamta teza przyniosła jedynie bezmiar pustkowia. Zabrakło Kościoła, w efekcie wyschły też przestrzenie, gdzie byłoby miejsce dla Chrystusa. Ale warto tę tezę, bo ona jest niekiedy obecna i u nas, poddać temu, co o Kościele mówi sam Pan Jezus.

Gdy Piotr wyznał, że jego Pan jest „Mesjaszem, Synem Boga żywego”, Chrystus użył bardzo oficjalnej semickiej formuły potwierdzającej to wyznanie: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie”. I w rewanżu Pan Jezus dał równie oficjalną odpowiedź, kim w Bożej optyce jest Piotr: „Otóż i Ja tobie powiadam”. Nazywa go „skałą”, ale też mówi, że na tej skale zbuduje Kościół. I to nie będzie Kościół Piotra czy jego następców, ale to będzie „ten mój Kościół” – bo tak brzmi dosłownie grecki tekst Ewangelii.

2. Ciekawa rzecz dokona się później. Gdy Paweł, jeszcze jako Szaweł, wyposażony w pełnomocnictwa z Jerozolimy, uda się do Damaszku, by nękać i wtrącać do więzień, a może i zabijać uczniów Chrystusa, dozna wizji Zmartwychwstałego. I tam owego prześladowcę olśni jasność z nieba. A gdy upadnie na ziemię, usłyszy głos, który nie zapyta go: „Dlaczego prześladujesz Kościół” czy „Dlaczego prześladujesz moich uczniów”, ale zapyta: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”. I gdy zapyta: „Kto jesteś, Panie?”, usłyszy w odpowiedzi: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz”.

3. Ewangeliczna scena pod Cezareą Filipową dokonała się w miejscu na północnym skraju Palestyny. Tam kamienie i skały były czymś wszechobecnym. I oto Pan Jezus nawiązał do tego otoczenia, a jednocześnie dokonał zdumiewającego wskazania. To nie coś z otoczenia – można by rzec jakiś element świata – ale Szymon, galilejski rybak, będzie skałą dla Chrystusowego Kościoła, którego „nie przemogą bramy piekielne”.

4. Wydarzenie spod Cezarei Filipowej opisali także ewangeliści św. Marek i św. Łukasz. Obaj, w odróżnieniu od św. Mateusza, w pytaniu Pana Jezusa zapisali „za kogo Mnie uważają ludzie”. Święty Mateusz użył bezosobowej formuły w 3. osobie liczby pojedynczej z wiele znaczącym tytułem: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?”. Pan Jezus tak nazywał siebie. A mówił tak o sobie w okolicznościach wyjątkowych i uroczystych. Tak było na przykład, gdy uzdrawiał paralityka. Zanim Chrystus dokonał cudu, powiedział: „Żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów... Wstań i chodź”.

„Syn Człowieczy” to tytuł zapisany w starotestamentowej Księdze Daniela. Bazując na tym tekście, judaizm czasów Chrystusa widział w Synu Człowieczym sędziego czasów ostatecznych. Kościół jest instytucją, której chciał sam Pan Jezus. Po niej nie będzie już innej przed końcem świata, choćby ten miał nadejść nie wiadomo kiedy.