Ecce Homo

„Ecce Homo” (z łac. Oto człowiek) jest dziełem nieukończonym, jednak mimo tego wywarło i nadal wywiera wielki wpływ na odbiorców. Chrystus przez trybunałem rzymskim jest wyrazem głębokiej miłości Boga Ojca i Jego samego do człowieka. Zbawiciel stojący w pretorium ubrany został w płaszcz koloru purpury, na głowie ma koronę cierniową. „Wówczas żołnierze namiestnika zabrali Jezusa do pretorium i zwołali do Niego całą kohortę. A zdjąwszy szaty Jego włożyli nań płaszcz szkarłatny i uplótłszy koronę z ciernia włożyli na głowę Jego, a trzcinę w prawicę Jego. I zginając przed nim kolana naigrywali się z Niego, mówiąc: bądź pozdrowiony, królu żydowski” ( Mt 27,27-29). Umęczona, jednak spokojna twarz Jezusa jest pełna pokory i ufności do Ojca. Wiedział, co go czeka, godził się z męką (choć bardzo się bał) nie tylko dlatego, że był wierny Ojcu, ale również zrobił to dla człowieka. Stoi sam, obok Niego nie ma żołnierzy, którzy mu lżyli. W ręku trzyma berło z trzciny. Obraz jest niczym „zdjęcie portretowe”, zatrzymany w miejscu fragment z życia Chrystusa,1/500 sekundy ruchu migawki. Upokorzony przez ludzi, których tak bardzo ukochał, Jego serce drżało z miłości dla tego człowieka ,który pragnął Jego śmierci. Mówił „(...) Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (...)” (Łk 23,34). Następnie znaczące są słowa Piłata „A Piłat wyszedł znowu na zewnątrz i mówi do nich: O t o wyprowadzam Go do was, abyście się przekonali, że nie znajduję w Nim żadnej winy. (Wyszedł tedy Jezus w koronie cierniowej i szkarłatnej szacie). I rzekł do nich: Oto człowiek” (J 19,4-5) Żydzi domagali się Jego śmierci, mówili, że bluźni gdyż podaje się za Syna Bożego. Piłat na te słowa przestraszył się i poszedł do Jezusa. „ Rzecze mu tedy Piłat: Nie mówisz do mnie? Nie wiesz, że mam władzę ukrzyżować Ciebie i mam władzę wypuścić Cię? Odpowiedział Jezus: Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci nie było dane z wysoka. Dlatego ten, który mnie tobie wydał, większego dopuścił się grzechu” ( J 19,10-11).Piłat robił wszystko, aby Jezus Nazareński został uwolniony. Dał nawet tłumowi alternatywę (Jezus albo Barabasz), jednak ci podburzeni przez przedniejszych kapłanów nadal żądali ukrzyżowania Jezusa. Namiestnik obmył ręce i wydał Jezusa ludowi, a wypuścił Barabasza.


Informacje o artyście:

Adam Chmielowski urodził się w Igołomie koło Miechowa 20 sierpnia 1845 roku. Jako młody chłopak brał udział w Powstaniu Styczniowym, w którym został ranny, stracił nogę i dostał się do niewoli. Nogę amputowano mu bez jakiegokolwiek znieczulenia.
Po wyjściu z niewoli zaczął studiować malarstwo w Warszawie, potem w Monachium i Paryżu. W Monachium poznał i zaprzyjaźnił się ze S. Witkiewiczem, J. Chełmońskim, A. Gierymskim i L. Wyczółkowskim. Przez lata poświęcał się karierze malarskiej. W wieku 35 lat wstąpił do zgromadzenia jezuitów, jednak po roku rezygnuje z powodu depresji. Sześć lat później wiąże się ze zgromadzeniem franciszkanów. Składa śluby zakonne i zakłada Zgromadzenie Braci Albertynów, którego celem była pomoc najuboższym.
Prowadził ogrzewalnie, sierocińce, przytułki dla starców. W tym okresie maluje już bardzo mało. Dla opieki nad nimi zrezygnował z kariery malarskiej i nigdy tego nie żałował. Pracę twórczą łączył z działalnością charytatywną, a pieniądze ze sprzedanych obrazów dawał potrzebującym. W Krakowie założył przytułek, w którym mieszkał razem z ubogimi, starcami, bezdomnymi, alkoholikami, nędzarzami, którymi się opiekował. Zmarł 25 grudnia w 1916 roku.

Adam Chmielowski był reprezentantem malarstwa realistycznego z wpływami impresjonizmu o tematyce religijno - symbolicznej. Miał świetne wyczucie barwy. Jego malarstwo cechuje prostota, nastrojowość, naturalność, skromność i często mistycyzm. Nie używa kontrastowych, ostrych ani płaskich barw, na jego obrazach jest przewaga barw ciemnych. W jego obrazach nie ma napięcia ani niepokoju. Jest nastrojowy i często refleksyjny spokój.

Magda Anioł