Pokaż nam Ojca

Pierwszy znak w Kanie Galilejskiej uczynił Jezus dla młodych małżonków, kolejny dotyczy dziecka - syna urzędnika królewskiego. W Janowej "Księdze znaków" rodzina staje się uprzywilejowanym środowiskiem oddziaływania Bożego.

Czytaj!
Ps 118,1-14; J 4,46-54
[Jezus] przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający. Jezus rzekł do niego: Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie. Powiedział do Niego urzędnik królewski: Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko. Rzekł do niego Jezus: Idź, syn twój żyje. Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, o której mu się polepszyło. Rzekli mu: Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka. Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, o której Jezus rzekł do niego: Syn twój żyje. I uwierzył on sam i cała jego rodzina. Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei (J 4,46-54).

Rozważ!
Wydarzenie, znane także synoptykom (Mt 8, 5-15; Łk 7, 1-10), nabiera u św. Jana głębszego znaczenia. Kana staje się symbolem wspólnoty, która swą wiarą pomaga nawet poganom w przyjęciu łaski wiary.
Psalm 118 to wyraz wspólnotowego dziękczynienia za dar łaski od Pana. On jest wspomożycielem wspólnoty, która trwa w braterskiej miłości (por. Hbr 13, 1-6).
Dworzanin królewski reprezentuje początkowo wiarę jeszcze niedoskonałą, nawet magiczną. Sądzi, że potrzebna jest obecność uzdrowiciela przy umierającym dziecku, aby mogło ono wrócić do życia. Wypowiedź Jezusa (w. 48) uświadomi mu, że sam cud, pojmowany jako niezwykłe zjawisko, byłby bezowocny dla wiary.
Istotne jest stwierdzenie umieszczone w środku sceny: "Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem" (4, 50). Prawdziwa wiara wymaga zawrócenia w drodze. Nie można Jezusa zagarnąć dla siebie. Trzeba natomiast mocno uchwycić się Jego słowa. On sam jest wcielonym Słowem Boga, który ożywia. Drugi "znak" w Kanie objawia tajemnicę Boga żywego i Dawcy życia. Ważniejszym jednak od fizycznego uzdrowienia dziecka jest dar prawdziwej wiary, którą otrzymał ojciec i cała jego rodzina: "I uwierzył on sam i cała jego rodzina" (4, 53). Egzegeci uważają, że zwrot ten zrodził się w ramach praktyki ewangelizacyjnej Kościoła, a do Ewangelii przedostał się jako utarta formuła. Pierwotna ewangelizacja i katechizacja skierowana była przede wszystkim do dorosłych. Apostołowie, świadomi ustroju społecznego w ówczesnym cesarstwie rzymskim wiedzieli, że zyskają wszystkich domowników dla Chrystusa, jeśli pan domu przyjmie chrzest (por. Dz 10, 44-48; 16, 31-34). Wydarzenie w Kanie Galilejskiej zapowiada zbawczy sens wiary w Jezusa, żywe Słowo Ojca. "Wierzę w coś objawił Boże, Twe słowo mylić nie może"!
Janowe pojęcie wiary jest wieloaspektowe, stąd pytania:
• W jaki sposób wyznajemy wiarę w naszych wspólnotach, w domach rodzinnych, w miejscach publicznych?
• Jaka jest nasza reakcja na chorobę, cierpienie, nieszczęście, które dotykają najbliższych?
• Jak należy rozumieć wyrzut Jezusa: "Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie" (J 20, 29)?

Módl się!
"Pozwól nam, Panie, zrozumieć, że właśnie w krzyżu, w porażce, w poniżeniu, objawia się Twoja chwała bezinteresownej miłości do człowieka, objawia się Twoja najgłębsza natura. Bo Ty jesteś Tym, który oddaje się bezgranicznie; Twoje oddanie nie przejawia się w błyskawicach, wietrze, burzy, zwycięstwie nad nieprzyjacielem, lecz w uzdrowieniu chorego, w winie z Kany Galilejskiej i w paralityku, który znów zaczyna chodzić. A najbardziej przejawia się wówczas, kiedy Ty, Panie, oddałeś już wszystko do końca, kiedy nie masz już nic, czego byś mi nie dał. Oto Twoja chwała, nawet jeśli nie umiemy wrazić jej odpowiednimi słowami".
C.M. Martini