Abba, Ojcze!

W Kazaniu na Górze Jezus podaje wskazania na temat modlitwy: "Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie, kołaczcie, a otworzą wam" (Mt 7, 7). Parafrazując to zdanie w kontekście lectio divina można powiedzieć: proście o Ducha Świętego, a otrzymacie zdolność czytania Pisma świętego (lectio), szukajcie w lekturze, a znajdziecie w rozważaniu (meditatio), kołaczcie w modlitwie (oratio), a wejdziecie [otworzą wam] w kontemplację (contemplatio) (Giugon).
Warto zachować dynamizm praktyki lectio divina, chroni on bowiem przed roztargnieniem w słuchaniu Słowa Bożego. "Kto słucha w sposób nieuważny, będzie winien - stwierdza Cezary z Arles - tak, jak ten, który pozwolił lekkomyślnie upaść na ziemię Ciału Pańskiemu" (Sermo, LXXVIII, 2).

Czytaj!
Ps 8, J 17,1-6

Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje (J 17,1-6).

Rozważ!
Tradycja Kościoła podkreśla fakt, że w Ewangelii św. Mateusza Modlitwa Pańska złożona jest z siedmiu próśb. Trzy pierwsze prośby zwrócone są bezpośrednio ku Bogu, cztery zaś dalsze akcentują ludzkie potrzeby. "Trzy pierwsze prośby umacniają nas w wierze, napełniają nadzieją i rozpalają miłością" (KKK 2806). Chcemy je zatem w naszym rozważaniu kolejno powiązać z tymi trzema cnotami, które stawiają nas we właściwej relacji do Boga.
Wiara Bogu jest naszym podstawowym obowiązkiem, gdyż na niej opiera się sens ludzkiej egzystencji. Obserwacja dzieł Bożych stworzonych z czystej miłości prowadzi psalmistę do zachwytu nad tajemnicą "Imienia" Stwórcy: "jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!" (Ps 8,2.10). Ten modlitewny okrzyk spina jak złota klamra treść psalmu przed chwilą czytanego. W centrum uwagi psalmisty jest jednak tajemnica człowieka: "chwałą i czcią go uwieńczyłeś".
W modlitwie Kościoła psalm ten stanowi proroctwo o wywyższeniu Jezusa Chrystusa. Po zbawczej Męce zasiadł On po prawicy Ojca, uczestnicząc odtąd w świętości Jego "Imienia". Imię bowiem w języku biblijnym jest równoznaczne z wewnętrzną tajemnicą osoby. Imię Boga to tyle, co Jego Chwała, Majestat, niedostępny dla śmiertelnych. Jezus otrzymał udział w Chwale Ojca dzięki swemu uniżeniu - aż do śmierci krzyżowej. "Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię..." (Flp 2,9). Tę samą prawdę wyraża "arcykapłańska" modlitwa Jezusa, której początek rozważamy. Podobnie jak u św. Mateusza, zaczyna się ona wezwaniem Imienia Ojca, a następnie przechodzi w prośbę o zachowanie uczniów od złego. To Jezus objawił Imię Ojca swoim uczniom. Objawienie imienia „Abba” jest zaczątkiem wiary Kościoła: "Wierzę, w coś objawił, Boże, Twe Słowo mylić nie może!".
Prosząc o uświęcenie Imienia Ojca, prosimy nie tylko o szacunek dla świętych głosek. Wiemy, że dla pobożnych Żydów biblijne imię Boga, objawione na Synaju, stanowi tak wielką świętość, iż nie odważają się w ogóle go wymawiać (zamiast niego mówią po prostu ha-Szem, "to Imię"!). Dla nas, którym Jezus objawił tajemnicę Ojca, pierwsza prośba Modlitwy Pańskiej oznacza również troskę o pogłębianie wiary świętej otrzymanej w zarodku na chrzcie. Apostołowie ochrzczonych braci nazywali "świętymi", podobnymi do Boga (Dz 9,32.41; 26,10; Rz 1,7; 1Kor 6,2). Uświęcenie Imienia Boga urzeczywistnia się nie przez dodanie czegokolwiek do świętości Boga, ale przez coraz szersze uczestnictwo ludu w świętym życiu, dlatego Jezus w centrum swojej modlitwy umieści prośbę: "Ojcze Święty zachowaj ich w Twoim imieniu" (J 17,11), czyli spraw, by byli świętymi, jak Ty jesteś Święty (Kpł 19,2; 1p. 1,15n.). Oznacza to, że nie potrzebujemy się obawiać świętości, możemy o niej mówić, może ona być celem lub ideałem poszczególnych ludzi czy grup, ponieważ wszyscy jesteśmy powołani, abyśmy byli umiłowani, uświęceni i pociągnięci przez Jezusa do Ojca.
Francuski pisarz Leon Bloy powiedział: "Istnieje tylko jedno zmartwienie: że się nie jest świętym" i że straciło się nadzieję osiągnięcia świętości. Tymczasem piękno, jakim jest wartość świętości, może napełnić nasze serca wielką radością, zwłaszcza skoro ufać możemy, że nikt nie jest z niej wykluczony. Jej podstawą jest bowiem pełna miłosierdzia miłość Ojca.
Łatwo przejść teraz do refleksji bardziej osobistych:
• Jak przejawia się nasz szacunek dla Boga Ojca w codziennym życiu?
• Czy nie wzywamy Jego imienia do "rzeczy czczych" (Wj 20,7)?
• Czy swoim życiem nie zaprzeczamy wyznawanej wierze? (J. Tuwim modlił się w inwokacji do Kwiatów polskich: "Niech więcej Twego brzmi Imienia w uczynkach ludzi niż w ich pieśni...")
• Czy staramy się pogłębiać naszą wiarę przez odpowiednią lekturę?

Módl się!
"Dzięki Ci, dobry Ojcze, za dar Roku Jubileuszowego; spraw, aby stał się czasem łaski, i wielkiego powrotu do rodzinnego domu, gdzie Ty, pełen miłości, oczekujesz zagubionych synów, by objąć ich uściskiem pojednania i zaprosić do swojego stołu odzianych w szatę odzyskanej godności.
Tobie, Ojcze wieczna chwała!"
fragm. modlitwy Jana Pawła II na Rok Boga Ojca