Nowy Testament bez problemów

„Przyjacielu, jakżeś tu wszedł nie mając szaty godowej?”
(Mt 22,12)

Czytając przypowieść o uczcie królewskiej czytelnik jest zwykle swoją sympatią - choć może nieśmiało, ale szczerze - po stronie człowieka nieodzianego w szatę godową. Jakże mógł być ubrany odświętnie, skoro spotkano go na drodze gdy udawał się do lub wracał z pracy, albo gdy oderwano go wręcz od samej pracy. Przecież polecenie brzmiało wyraźnie: „Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie” (Mt 22,9). Współczucie względem człowieka nieubranego w szatę godową potęguje się jeszcze bardziej gdy czytamy wydany na niego wyrok bardzo surowego potępienia: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz w ciemności. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Mt 22,13). Jakże tak można? Za to tylko, że był nieodpowiednio ubrany? Przecież chyba wcale nie przewidywał, że wypadnie mu znaleźć się na wielkim przyjęciu, w otoczeniu nie lada osobistości. Jak wobec tego wyjaśnić powyższą trudność ?

Otóż wyjaśnienia szuka się przede wszystkim w powiązaniu epizodu człowieka nieubranego w szatę godową z kontekstem najbliższym. Wydaje się wielu komentatorom - i chyba słusznie - że epizod ten nie należał pierwotnie do przypowieści o zapraszaniu na gody. Przemawia za tym racja następująca: Człowiek nie mający szaty godowej czuje się chyba winnym zarzucanego mu występku skoro nie ma nic na swoje wytłumaczenie. Ewangelista mówi tylko, że „zamilkł”. Otóż nie milczałby zapewne, gdyby był jednym z tych, co zostali wzięci z miejskiej ulicy lub spoza miasta, z dróg rozstajnych. Miałby przecież doskonałe wytłumaczenie: jakże i kiedy miał się odpowiednio ubrać? Skoro się tak nie tłumaczył, to znaczy, że przyszedł na gody z własnego domu i tylko przez niedbalstwo pokazał się w komnacie biesiadnej bez odpowiedniego stroju, okazując tym samym karygodny brak szacunku gospodarzowi.

 

Spis treści :.