Zwieńczenie chrystologii w Apokalipsie

On poszedł
i z prawicy Zasiadającego na tronie wziął (księgę).
A kiedy wziął księgę,
cztery Istoty żywe i dwudziestu czterech starców upadło przed Barankiem,
każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł,
którymi są modlitwy świętych.
I taką nową pieśń śpiewają:
„Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć,
bo zostałeś zabity
i krwią Twój ą nabyłeś dla Boga [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i na­rodu,
i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami (Ap 5, 7-9).

Nowa czynność Baranka - to (znów niewyobrażalne!) wzięcie księgi, którą Wizjoner ujrzał na dłoni Boga Zasiadającego na tronie. Ma ona po­stać obustronnie zapisanego zwoju (opistograf) z siedmiu pieczęciami, łą­czącymi wolny jego brzeg z całością rulonu. Oznacza zaś ta księga symbo­licznie władzę Chrystusa nad dziejami, nad ich Bożym sensem, tę wszelką władzę w niebie i na ziemi, zadeklarowaną już sumarycznie po zmartwych­wstaniu (Mt 28, 18). Kolejne potem otwieranie pieczęci przez Baranka wywołuje nowe obrazy ruchome, co w sumie stanowi eksplicytację wszyst­kiego, czego ta władza Chrystusa dokonuje w obecnym eonie aż do paruzji. Znamienne przy tym jest zakończenie tej adoracji kosmicznej: uwiel­bienie Boga na równi z Barankiem (5, 13). Takie łączenie powtarza się w Apokalipsie wielokrotnie w różnych obrazach i porównaniach^[20]. Jest to powtarzające się potwierdzenie w pełni „teandrycznej" chrystologii.
W tytule niniejszego podrozdziału znalazło się określenie Baranka: Ten, który przychodzi. Trzeba wyjaśnić, że jest to tytuł uprawniony, mimo że w tekście nie jest wprost orzekany o Chrystusie. Tytuł grecki ὁ ἑρχόμενος (ho erchomenos), jako imiesłów czasu teraźniejszego czasownika ἒρχομαι w tej pełnej formie jest w Apokalipsie, na początku tej księgi, tytułem Boga, powtórzonym potem trzykrotnie w zestawieniu: Który jest i Który był, i Który przychodzi (Ap 1,4.8; 4,8). Na tytuł ten składa się ujęta w jedną całość relacja Boga do czasu, ale teologicznie pojętego - do dziejów zbawienia. Jest tu coś więcej niż znany literaturze judaizmu i grec­kiej stosunek ontologiczny Wiekuistego do czasu: do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Pierwszy element tytułu pochodzi z samookreślenia Jahwe przy powołaniu Mojżesza: JESTEM, KTÓRY JESTEM (Wj 3, 14), gdzie nacisk spoczywa na tym, że opieka Jahwe nad swoim ludem jest rzeczywista, co bliskie fakty wykażą.
Forma następna: Który był w bliskim kontekście wspomnianych wyżej w tej scenie Patriarchów: Abrahama, Izaaka i Jakuba (Wj 3, 6), odwołuje się do dziejów dotychczasowej opieki Bożej przez trzy pierwsze pokolenia Bożych wybrańców, ale - w takiej syntezie jak Apokalipsa - orzeka też odwieczność Boga (Iz 41,4; 44, 6), tym bardziej że przytoczony z Izajasza tytuł sobie przypisał Chrystus w wizji wstępnej w Ap 1,17.

[20] Por. Ap3, 21; 11, 15; 14,4; 17, 14; 22, 1.3.