Zwieńczenie chrystologii w Apokalipsie

Wreszcie imię końcowe Chrystusa KRÓL KRÓLÓW I PAN PANÓW - to po raz drugi (po 17, 14) powtórzone tytuły boskie ze Starego Testamentu^[24], tutaj przytoczone jako ostateczna racja Jego zwycięstwa nad widzialnymi wro­gami ludzkimi i nad mocami duchowymi, które nimi niewidzialnie kierują.
Kontrastowym do poprzedniego obrazu bojowego jest pełne pokoju sa­crum millennium. Obraz ten w ciągu wieków podlegał rozmaitym, nie zawsze prawowiernym, interpretacjom, a pozostaje w paru szczegółach jesz­cze dziś kontrowersyjny także wśród fachowców:

Potem ujrzałem anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści
i wielki łańcuch w ręce.
I pochwycił Smoka Węża starodawnego,
którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat.
I wtrącił go do Czeluści,
i zamknął, i pieczęć nad nim położył,
by już nie zwodził narodów,
aż tysiąc lat się dopełni.
A potem ma być na krótki czas uwolniony.
A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat dobiegło końca.
To jest pierwsze zmartwychwstanie.
Błogosławiony i światy, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu:
nad tymi nie ma władzy śmierć druga,
lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa
i będą z Nim królować tysiąc lat (Ap 20, 1-6).

Dane tego obrazu - mimo oznaczenia liczbowego lat - należy umieścić poza doczesnością, gdyż liczba tysiąc jest tu symboliczna. Na drodze po­wściągliwej egzegezy, która trzyma się bliżej tekstu, można zaliczyć ten obraz poniekąd również do zwieńczenia chrystologii, choć treść jego jest przede wszystkim eklezjologiczna. Obraz ukazuje, że Chrystus, władca swego Kościoła, zapewnia niezmącony pokój i swoiste w nim, zabezpie­czone od wpływów szatańskich współrządy swoim sługom, dostępującym pierwszego zmartwychwstania. Jest nim życie łaski zapoczątkowane chrztem^[25] jako druga z rzędu w dziejach zbawienia realizacja wizji ożywie­nia pobojowiska pełnego kości u Ezechiela w rozdziale 37. Dlatego nie ma powodu ograniczania ich tylko do sług Chrystusa. Aspekt doczesny królo­wania ich z Chrystusem nie wyłącza tu przyszłego - w niebie, jak to una­ocznił obraz rosnącego już w tym eonie grona triumfatorów w Ap 7, 9.

[24] Por. Pwt 10, 17; Dn 2,47. Poza Ap przytacza je 1 Tm 6, 15.
[25] Por. J 5, 25; Flp 3, 20; Kol 3,1n.