Gdzie jest Bóg?

Miejsce Naj­świętsze - pomieszczenie w kształcie sześcianu w sercu Świąty­ni, w której znajdowała się Arka Przymierza (zob. 1 Krl 6,14-22) - naprawdę było miejscem Bożej obecności w świecie, było obja­wieniem niewidzialnego Boga, było miejscem, w którym Bóg po trzykroć święty mógł być zlokalizowany^[8].
Jednak niewierność ludu i złamanie przymierza staną się przyczyną zniszczenia świątyni i profanacji Miejsca Najświętszego, Szekiny. Kiedy jednak Babilończycy, pod wodzą Nabuchodonozora, w 587 r. przed Chr. wejdą do Świątyni, by ją splądrować, zgodnie z wizją Ezechiela obecność Boża, którą oznaczać będzie obłok, opuści Miejsce Najświętsze, podniesie się ku niebu i po­dąży, by spocząć na wschodzie Jerozolimy, na Górze Oliwnej, a potem pójdzie za kolumną wygnańców aż do Babilonu (zob. Ez 10,18-22; 11,22-25). Bóg nigdy nie opuszcza swojego ludu. Na­wet gdy ten postępuje wbrew przymierzu, Jego obecność zawsze mu towarzyszy! Także w trakcie powrotu z Babilonu, drugiego exodusu, to właśnie Szekina będzie nad głowami ludu: w Dru­giej Świątyni ponownie zamieszka ona w Miejscu Najświętszym (zob. Ez 41,34; 43,14) jako znak Boga-z-nami.
Nie sposób nie wskazać na końcu naszej wędrówki po stro­nach Starego Testamentu, że Ezechiel, ostatni spośród proroków, który kontempluje Chwałę Pana, widzi w niej „coś z wyglądu przypominające człowieka" (Ez 1,26), to znaczy profetycznie przeczuwa, że chwała ta przyjmie ludzki wygląd.

3. Szekina staje się ciałem w Jezusie i zamieszkuje w chrześcijanach

Nowy Testament podaje, że „gdy wypełni się czas" (zob. Ga 4,4), jako spełnienie wszystkich obietnic i przymierzy, w czasach me­sjańskich Bóg nawiedzi swój lud (zob. Łk 1,68) w sposób jedyny i niepowtarzalny: stanie się 'Immanu-'El, Bogiem-z-nami, w Jezusie, Synu dziewicy Maryi (zob. Mt 1,23).
To przede wszystkim ewangelista Łukasz dokonuje porów­nania pomiędzy chwałą Pana, którą oznacza obłok okrywający Namiot Spotkania, a mocą Najwyższego, który rozciąga swój cień na Maryję (zob. Łk 1,35), wskazując w ten sposób nowe miejsce obecności Bożej. Maryja jest ukonkretnionym miejscem Szekiny, ponieważ nosi w łonie Jezusa, Boga, który stał się czło­wiekiem, Szekinę, która stała się ciałem^[9]. W Maryi, córce Sy­jonu i nowej Ewie, łonie nowej ludzkości, spełnia się obietnica dana przez Boga swojemu ludowi: „Oto Ja przyjdę i zamieszkam pośród ciebie" (Za 2, 14).Teraz już widać wyraźne, jaka była intencja Boga, która towarzyszyła Jego zstąpieniu ku człowieko­wi, by go spotkać i stworzyć z nim wspólnotę. Pragnął nie tyle zamieszkać pośród swego ludu poprzez namiot, poprzez świą­tynię (oczywiście sakramenty Jego obecności, ale naznaczone tymczasowością), ile raczej zamieszkać w człowieku, w osobie wierzącej, uczynić z człowieka swój przybytek.
Również w tradycji żydowskiej będzie można znaleźć świa­dectwa tej świadomości. Tak wyrazi to opowiadanie chasydów:

Kiedy rabbi Baruch dochodził do słów psalmu: „Nie dam zasnąć oczom moim ani odpocząć powiekom, póki nie znaj­dę miejsca dla Pana" (Ps 132,4-5), zatrzymywał się i mówił do siebie: „Dopóki nie znajdę samego siebie i nie uczynię z siebie miejsca gotowego przyjąć Szekinę"^[10].

-----------------------------------------------------

[8] Jeszcze precyzyjniej obecność Boga usytuowana była w przestrzeni po­między dwoma cherubami znajdującymi się nad arką przymierza, która z kolei była umieszczona w miejscu najświętszym (zob. Wj 25,18-22; Lb 7,89; 1 Krl 8, 6-7 itd.). Bóg jest tym, „który zasiada na cherubach" (1 Sm 4,4; 2Sm 6,2; Ps 98,11; zob. 2 Krl 19,15).
[9] Dziewica z Nazaretu jest arką przymierza - jak z wielką mądrością pojął Kościół, określając ją foederis arca - i jako taka rozdaje wokół siebie radość i błogosławieństwo (zob. Łk 1,41-45; 2 Sm 6,11-15).
[10] M. Buber, I racconti di chassidim, Guanda, Parma 1992, s. 57.