Dwunastoletni Jezus w świątyni (Łk 2,41-52)

Fragment Łk 2,41-52 zajmuje niezwykle ważne miejsce w całej Ewangelii Dzieciństwa. Łukasz pokazuje, iż Maryja z Józefem pielgrzymują do Jerozolimy jako Izraelici wierni Prawu żydowskiemu, natomiast obecność Jezusa w świątyni jest dowodem wiary w „nowe Objawienie”. Jego widok pośród uczonych w Piśmie stanowi punkt kulminacyjny całej perykopy[4].

Ewangelia wg św. Łukasza przedstawia dwunastoletniego Jezusa w dwóch ujęciach. Jedno upodabnia Go do Samuela. Być może jakiś katecheta pierwotnego kościoła był przekonany, że Maryja opowiadała Jezusowi o tym, jak Go ofiarowała w świątyni, a także przekazała Mu historię Samuela, co sprawiło, że tak jak Samuel zechciał pozostać w świątyni aby służyć Bogu. Nie wykluczone też, że to dla Łukasza była inspiracja Księga Samuela, na którą powołuje się w Łk 2,41 (por. 1 Sm 1-2). Charakterystyczną cechą tej tradycji są liczne semityzmy zapożyczone ze Starego Testamentu, które potem zostały przejęte przez Łukasza[5].

Druga tradycja pokazuje Jezusa jako uosobienie mądrości. Warto zwrócić uwagę, iż sposób, w jaki Jezus zwraca się do Rodziców, przypomina styl św. Jana, szczególnie J 3,10. Na tej podstawie można wnioskować, że redaktor mógł należeć do środowiska, w którym działał Jan, i w którym powstała czwarta Ewangelia. Łącząc te dwie tradycje Łukasz skoncentrował się w zasadzie na pierwszym ujęciu, jednak drugie zastosował w ważniejszym miejscu ( Łk 2,47), gdzie pisze o tych, którzy słuchali Jezusa z zachwytem. Wykorzystane przez Łukasza teksty źródłowe zostały poddane gruntownej pracy redakcyjnej, czego dowodem są słowa występujące wyłącznie u niego, jak np. „boleć”, „przechowywać”, czy sformułowania: „cóż z tego, że”, albo „mądrość i łaska”. Ponadto występuje wiele określeń szczególnie ulubionych przez Łukasza, jak np.: „wstępować”, „zdziwić się”, „znajdować”, „szukać”, „świątynia”, „Jeruzalem”[6].

Styl przekazu „o Dwunastoletnim Jezusie” jaki zastosował Łukasz, pozwolił mu na wyeksponowanie motywu świątyni oraz tematów towarzyszących objawieniu boskiej tożsamości Jezusa. W ten sposób nadał historii przejętej z tradycji własną wymowę teologiczną. Łk 2,41-52 nie jest historią w sensie ściśle naukowym, z jaką można mieć do czynienia w kronikach. Jest to raczej opowiadanie w którym autor kładzie szczególny nacisk na wyjaśnienie teologicznego znaczenia opisywanych wydarzeń. Jednak biograficzny charakter przekazu, jego zainteresowanie tożsamością i życiem Jezusa, jest pewny[7].