Niewiasta obleczona w słońce (Ap 12)

Symbolika Smoka - jego wielkość, barwa, wielość głów, koron i rogów - podkreślają ogromną siłę Szatana. Diabeł jest ukazany jako wąż - pisze św. Cyprian - ponieważ porusza się bezszelestnie, robi wrażenie istoty nastawionej pokojowo, proponuje łatwe drogi, a jest tak przebiegły i podstępny [...], że próbuje przekonywać, iż noc to dzień, a trucizna to lekarstwo. Przez takie właśnie oszustwa próbuje on burzyć prawdę przebiegłością. I przychodzi jako anioł światłości.

Swym ogonem zmiata jedną trzecią gwiazd na niebie i strącił je na ziemię (12,4).

Walka Smoka z gwiazdami jest symbolem walki Szatana ze światłością, czyli z samym Bogiem. Strącenie jednej trzeciej gwiazd na niebie wskazuje na dość znaczne zwycięstwo Szatana, ale jednak nie na zwycięstwo pełne. Zresztą w zamiarach samego Szatana walka ta nie jest najważniejsza. On koncentruje swą uwagę przede wszystkim na Niewieście, która ma rodzić.

Potem zatrzymał się przed Niewiastą, która ma rodzić, aby pożreć dziecko, kiedy wyda je na świat (12,4).

Smok stoi przy Niewieście jak na czatach i czyha na dziecko, które ma się narodzić. Podobny obraz stosuje prorok Jeremiasz, u którego król babiloński Nabuchodonozor jest smokiem, który pożera i pochłania Izraela (Jr 51,34).

Tekst Apokalipsy jest w tym miejscu wyraźnie podobny do Protoewangelii z Księgi Rodzaju: Smok zatrzymał się przed Niewiastą jak kiedyś wąż przed Ewą, aby ją skusić; Smok kieruje swoje złe zamiary przeciw dziecku Niewiasty (które zdaje się zagrażać jego władzy), według zapowiedzi z raju: wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie [Szatanie] a niewiastę, pomiędzy twoje potomstwo a jej potomstwo (Rdz 3,15).

Potomkiem Niewiasty jest najpierw Jezus Chrystus. To On zmiażdży głowę [Szatanowi] (Mk 1,23-26; Łk 4,31-37 itd.). Właśnie dlatego potęga zła koncentruje swe siły przeciw Niemu i chce Go zniszczyć (por. Mt 2,13-18) albo przynajmniej odciągnąć od pełnienia misji (por. Mt 4,1-11).

A [Niewiasta] urodziła syna, chłopca, który ma paść wszystkie narody żelazną laską (12,5).

Od strony stylistycznej może tu razić zastosowany pleonazm (nagromadzenie wyrazów bliskoznacznych). Przecież wiadomo, że syn to chłopiec, a nie dziewczynka! Prawdopodobnie autor chciał tym pleonazmem wyraźniej podkreślić płeć Mesjasza.