Niewiasta obleczona w słońce (Ap 12)

Na niebie ukazuje się nowy znak (12,3-6). Jest to przerażające monstrum, antyteza pierwszego znaku.

„Jeszcze inny znak można było zobaczyć na niebie: oto wielki Smok barwy ognia, który miał siedem głów i dziesięć rogów, a na każdej z głów koronę. Swym ogonem zmiata jedną trzecią gwiazd na niebie i strącił je na ziemię. Potem zatrzymał się przed Niewiastą, która ma rodzić, aby pożreć dziecko, kiedy wyda je na świat. A [Niewiasta] urodziła syna, chłopca, który ma paść wszystkie narody żelazną laską. Jej dziecko zostało [zaraz] porwane do Boga, przed Jego tron, a Niewiasta uciekła na pustynię. Bóg przygotował tam dla niej miejsce i żywność na tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.”

Jeszcze inny znak można było zobaczyć na niebie: oto wielki Smok... (12,3)

Drugim znakiem jest drakon. W języku greckim, słowo to oznacza zarówno węża, jak i smoka, krokodyla, wieloryba, szakala i inne jeszcze zwierzęta pustyni. Drakon w Apokalipsie nawiązuje wyraźnie do symboliki używanej w Starym Testamencie oraz do mitów i wierzeń wschodnich: księgi Starego Przymierza przekazują obraz węża, który jest wrogiem Boga (Rdz 3,1-24), a także obraz tajemniczych potworów morskich, sprzeciwiających się Bogu: Rahaba (Iz 51,9; Hi 9,13), Lewiatana (Ps 74,14; Iz 27,1; Hi 3,8);

mitologie Wschodu lubują się w smokach. Na przykład asyryjski i babiloński mit o bogu Marduku podaje, że pokonał on Tiamat, uosobienie rozszalałego, zbuntowanego praoceanu i stworzył z niego Niebo i Ziemię. Tiamat zaś jest przedstawiany jako czerwony smok.

Aczkolwiek drakon jest zapożyczeniem z wierzeń starożytnego Wschodu i ze Starego Testamentu, św. Jan nadaje mu nową, jednoznaczną treść. W Apokalipsie jest to symbol Szatana, osobowego reprezentanta wszystkich sił demonicznych (por. 12,9).

...barwy ognia... (12,3)

Ta barwa, spotykana w wyobrażeniach wschodnich, symbolizuje żądzę rozlewu krwi albo też ogień piekielny.

...który miał siedem głów, a na każdej z nich koronę... (12,3)

Siedem, symbol doskonałości, może tu oznaczać skoncentrowaną i pełną siłę zła, która jest odwrotnością Siedmiu Duchów Bożych (por. 4,5). Diademy na głowie Smoka świadczą o uzurpacji władzy, której nie posiada (św. Jan nazywa w Ewangelii Szatana księciem tego świata; por. J 12,31; 14,30; 16,11).

...i dziesięć rogów… (12,3)

Trudno wyobrazić sobie dziesięć rogów na siedmiu głowach, ale przecież wizje Apokalipsy to nie wizje wyobrażeniowe. W Biblii róg jest symbolem mocy. Dziesięć rogów na głowie bestii w Księdze Daniela 7,7 symbolizuje władców - wrogów Izraela. Nieco dalej (Dn 8,9-10) róg oznacza Antiocha IV Epifanesa, króla Seleucydów i zaciekłego wroga Żydów. Dla podkreślenia rozmachu odnoszonych przez niego zwycięstw, Antioch w wizji Daniela zrzuca nawet część gwiazd na ziemię i depcze je.