Pomazaniec Pana

Po hebrajsku ten tytuł czy określenie brzmi „meszijahu” i stąd pochodzi słowo „mesjasz”. Źródłem słowotwórczym jest czasownik „maszah”, który znaczy „namaścić”, „pomazać” (olejem), a w kontekście religijnym i kultycznym – „konsekrować”, a więc przeznaczyć na wyłączną własność Pana Boga. O pomazańcu Biblia mówi 38 razy, z czego jeden jedyny raz tak został nazwany pogański władca, który nigdy nie stał się wyznawcą Boga Izraela.

Tak mówi Pan o swym pomazańcu, Cyrusie: »Ja mocno ująłem go za prawicę, aby ujarzmić przed nim narody«

 Ciekawa rzecz, że prorok Izajasz, tak mocno związany z ideą mesjaństwa, w całej swej Księdze tylko raz używa określenia „pomazaniec”, właśnie w tym fragmencie.

Cyrus był władcą Persji, nowego imperium, które pokonało Babilon w 539 roku przed Chr. i zapanowało na starożytnym Bliskim Wschodzie. Pochodził z rodu Achemenidów. Jego marzeniem było podbicie Babilonu. W swej polityce wobec podbitych ludów okazywał łaskawość. Starał się unikać niepotrzebnych przelewów krwi i zbędnej przemocy czy okrucieństwa. Okazywał szacunek dla miejscowych kultów religijnych. Domagał się jedynie uznania władzy króla Persji i płacenia podatków. Izraelitom pozwolił wrócić z babilońskiego wygnania do ojczyzny i odbudować w Jerozolimie świątynię. Dlatego Stary Testament wpisuje go w nieliczny poczet władców pogańskich, którzy cieszyli się, pozytywną oceną.

Ten kontekst pozwala lepiej zrozumieć fragment Ewangelii z pouczeniem Pana Jezusa:

Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga.

Żyjemy dziś w świecie, gdzie dla wielu wzorowym modelem jest ten, domagający się rozdziału Boskiego i cesarskiego. Biblia pokazuje coś bogatszego: Boskie jest pierwsze, ważniejsze i istotniejsze, a Pan Bóg, władca dziejów, potrafi w swe zbawcze mesjańskie plany wprząc to, co cesarskie, nawet bez nawrócenia.