Mojżesz i tyn pieron faraon

— I tak jak u Izraelitów, tak i waszo wędrówka już sie skończyła — kontynuował zakonnik, po małej przerwie. — I co? Kajście to przyszli, obejrzyjcie się… no nie teraz, bo teraz jest ćma, to tak czy tak nic nie widać, ale rano, jak bydzie jasno. Zresztą, co mieliście widzieć, to już zobaczyliście. Dlatego jo cięgiem sły­ sza: „Tu nic nie ma”, „Po co my tu przijechali?”, „Na pierona nom ta cało wyprawa była”, i takie tam inne godki. Nie wiecie, po coście tu się dostali? Ja, ta ziemia jest pusto, tu nic nie ma, bo ona na wos czekała. Ja, na ciebie, i na ciebie, i na ciebie tyż. — Ojciec Mo­ czygemba pokazywał palcem na poszczególne osoby łapiące każde słowo zakonnika. — Czekała i jeszcze czeko na wos, coby z nią coś zrobić, zagospodarować, domy pobudować, pole obrobić. To jest wasza obieca­ na przez Pónboczka ziemia, tu będziecie żyć i tu wom przyjdzie umrzeć, nie kaj indziej. Tu nie ma żodnego grofa, czyli hrabiego ani faraona, czy innego gizda, na którego trza robić. Tu mocie wolność, tu każdy robi na swoim, a jak dobrze robi, nie pije gorzołki, nie podbiero somsiodowi bydła ani koni, nie wadzi się z innymi o byle co, ino w pokorze przed Pónboczkiem pracuje i się modli w nadziei, to wszystko pójdzie dobrze i bydziecie mieli tu sto razy lepiej niż tam na Śląsku. Jo to wiem, bo jo tu już jest trocha dłużej niż wy i niejedno żech już widzioł i przeżył. Tu każdy bie­ dok może się dorobić, pod warunkiem że nie bydzie się mamlasił, że nie straci wiary ojców. I zamiast się wadzić, mocie se wzajemnie pomogać. Boście nie som tu sami, przyjechaliście w kupie, to żyjcie też w kupie, w zgodzie, a nie w złości jeden przeciw drugiemu. Bo nawet jak bydziecie chcieli coś osiagnąć, i mieli dobre zamiary, jak się nie bydziecie miłować, to gów… to nic wom nie wyjdzie i tela z tego bydzie.

Ojciec Moczygemba zauważył, że dał się trochę ponieść emocjom. Ale może to i dobrze, bo mówił od serca, a nie czytał z kartki, nawet nie przygotował się do tego kazania zbytnio, no bo też kiedy miałby to zrobić w tym rozgardiaszu?

Jak już apostoł Paweł napisoł, że choćby ktoś mioł wiara i nadzieja, ale miłości by nie mioł, to tak, jakby nic nie mioł i wszystko inne było na nic. Ja, a on wiedzioł, co prawi, bo som kiedyś bół przeciwko Pónboczkowi, to go Pónboczek z konia ściepnoł i tako ćma mu na ślepia cisnoł, że tamten nic nie widzioł przez pora dni. Tak sie Pónboczek na niego znerwo­ woł. Ale Paweł się spamientoł i potem już był za Pón­ boczkiem i prawioł to wszystkim, coby wiedzieli, jaki Pónboczek je dobry. I wy też mocie sie pokornie miło­ wać i nie wadzić, bo ten Jezusek, co się dzisiej urodził, też przyszoł do nos, coby nom pomogać w trudnych chwilach. I tak mo być, i to spamiętejcie. Jak tego sie bydziecie trzimać, to wszystko wom się udo i bydzie­ cie tu żyć w dobrobycie. Wy i wasze dziatki, i dziatki waszych dziatek przez wszystkie czasy. A Pon Jezus, tyn Jezus, co dzisiaj do wos prziszedł, bydzie wom pomogoł, ino go nie wyciepcie z waszych domów. — Ojciec Moczygemba znów zrobił przerwę. A po chwili dodał: — I z waszych serc.

Chłodno się zrobiło. Osadnicy milczeli. Trawili usłyszane przed chwilą słowa. Co niektóry poczuł, że ma mokre policzki. Może to były łzy wzruszenia, może oczy łzawiły od wzmagającego się wiatru. A może po prostu w Teksasie zaczynało padać...

*

Powyższy tekst - którego tytuł i podtytuł pochodzą od Redakcji - jest fragmentem powieści "Tam gdzie nie pada". Autor: Michael Sowa. Wydawnictwo: LIRA