Żyje się raz…

To niedobrze. Powinna być jakaś nagroda dla dobrego, a kara dla grzesznika. Wiem, że jest. Po śmierci. Ale rozumiem tych, do których prawda o wiecznym życiu i jego pięknie jakoś nie dotarła. Albo – posłuchawszy ewangelicznej przypowieści o robotnikach najmowanych na jedną godzinę, którzy dostali wypłatę taką samą jak ci, którzy pracowali cały dzień – myślą sobie, że nie ma co się wysilać. Dobry Bóg zabiera i drani do nieba. To po co się przejmować i wysilać, by być człowiekiem prawym? Nie lepiej brać, co bierze los i unikać nieprzyjemności?

To złem jest wśród wszystkiego,
co się dzieje pod słońcem,
że jeden dla wszystkich jest los.
A przy tym serce synów ludzkich pełne jest zła
i głupota w ich sercu, dopóki żyją.
A potem - do zmarłych!
Bo któż stanowi wyjątek?
Wszyscy żyjący mogą jeszcze mieć nadzieję -
bo lepszy jest żywy pies
niż lew nieżywy –
ponieważ żyjący wiedzą, że umrą,
a zmarli niczego zgoła nie wiedzą,
zapłaty też więcej już żadnej nie mają,
bo pamięć o nich idzie w zapomnienie.

O tak. Zdecydowanie lepiej być żywym biedakiem niż martwym królem. Nawet jeśli wdzięczni poddani zapamiętają imię, cóż z tego? Czy pochowanemu w piramidzie jest lepiej niż robotnikowi, który zginął przy jej budowie i został pogrzebany byle jak w piasku pustyni? Przecież i po jednym i po drugim nic nie zostaje.

Tak samo ich miłość,
jak również ich nienawiść, jak też ich zazdrość - już dawno zanikły,
i już nigdy więcej udziału nie mają żadnego
we wszystkim, cokolwiek się dzieje pod słońcem.

Tego byłoby mi najbardziej żal. Tych, których kochałem, tych, którzy byli moimi przyjaciółmi. Tyle pięknych chwil przeżyliśmy. Potem nasze koleje losu potoczyły się inaczej, ale przecież nie przestaliśmy być sobie bliscy. Bliscy dzięki więzi, która nas kiedyś, czasem tylko na chwilę, połączyła. Czy to wszystko miałoby bezpowrotnie zniknąć? Nie ma nadziei na spotkanie?