Modlitwa arcykapłańska

I dlatego też ostatnia modlitwa Jezusa wobec zbliżającego się tu na ziemi Jego ziemskiego kresu: męki, krzyża i śmierci, jest modlitwą o nieustające Zsyłanie Du­cha Świętego: proszę... aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno... (J 17,21). Tę Boską Jedność Ojciec i Syn stanowią w Duchu Świętym. A jeśli my, ludzie, mamy uczestniczyć w tej jedności, jeśli mamy sami ją stanowić - to też tylko w Duchu Świętym, dzięki Jego mocy. Modlitwa arcykapłańska Chrystusa w przeddzień Jego odejścia zwraca się całkowi­cie ku zesłaniu Ducha Świętego (trzeba, aby Kościół cały modlitwę tę podejmował, zwłaszcza w obecnym okresie): Chrystus stale przychodzi do nas w Nim - i jest z nami przez Niego. A my także z Nim i przez Niego zjednoczeni z Chrystusem stanowimy jedność: jedność wiary - tu na ziemi, i jedność chwały - w przyszłym życiu, które początek swój bierze w zmartwychwstaniu Chrystusa. Wiara jest po­czątkiem chwały.

Jedność - zjednoczenie uczniów -jest świadectwem mocy Ducha, świadec­twem Chrystusowego posłannictwa. Kościół, ufny w moc Ducha Świętego, którego przyjmuje stale od Chrystusa, nie przestaje się modlić o zjednoczenie wszystkich Jego wyznawców, nie przestaje do niego dążyć - nie przestaje też ufać w zjedno­czenie wszystkich za sprawą Jego Krzyża i Zmartwychwstania. Nie przestaje też Kościół ufać w zbawienie każdego człowieka, nie przestaje podążać ku przyszłej chwale człowieka w Chrystusie, nie przestaje dla tej chwały pracować i cierpieć: Ojcze, chcę aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świa­ta. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była, i Ja w nich (J 17,24-26). (CCLXXXII)