Pięćdziesiątnica

Jedna z sześciu miar jęczmienia, które Rut otrzymała od Booza, zapowiada Chrystusa, który przez Józefa, swego przybranego ojca, jest jej potomkiem. Ponadto, jak już mówiliśmy, Jezus jest świętym snopem ofiarowanym Ojcu. Jest dla wszystkich narodów począt­kiem, pierwocinami żniw mesjańskich.

Według tradycji żydowskiej Księgę Rut napisał prorok Samuel, aby zostawić dla przyszłych pokoleń rodowód króla Dawida i wykazać, że Bóg pochwalał związek Booza z Rut Moabitką.

Rabbi Johanan pyta: Co znaczy imię „Rut"? Dawid, jej sławny potomek, „napoił" Świętego Błogosławionego pieśniami pochwal­nymi jak nikt przed nim ani po nim („napojony" po hebrajsku = rów). Ten dar wysławiania posiadała już jego prababka Rut, dlatego Ten. co z nicości wywołuje od początku pokolenia (Iz 41,4) natchnął ówczesnych proroków, aby nazwali ją Rut, co można tłumaczyć jako: „ty napoiłaś pochwałami" (resz i waw pochodzą od czasownika „poić", taw jest pierwszą literą słowa tiszbachot, po­chwały. Tym, który odziedziczy ten dar, będzie ósmy syn Jessego, Dawid, który w Psalmach podkreśla swoje pochodzenie: Udziel Twej siły słudze swojemu i ocal syna swej służebnicy (Ps 86,16), jam Twój sługa. syn Twojej służebnicy (Ps 116,16). Dawid wiedział, kim była dla niego jego prababka.

Tradycja mędrców Izraela mówi, że Dawid urodził się w dzień Pięćdziesiątnicy i rozstał się ze światem dokładnie siedemdzie­siąt lat później, w ten sam dzień Pięćdziesiątnicy. Tak więc urodził się w dzień będący świętem nadania Prawa i siedemdzie­siąt razy obchodził tę rocznicę. I tak samo jak urodził się pod znakiem Tory, tak przez wszystkie dni swego życia z Tory czerpał natchnienie dla pieśni pochwalnych, którymi „poił" Pana. Ale Tora posiada różne aspekty: Abraham odkrył aspekt chesed, miłości bliźniego, dziękczynienia Panu, który zsyła na nas dobrodziejstwa; Mojżeszowi Tora jawiła się w aspekcie jirat szamaim, bojaźni Bożej. Starsi ludu, choć przejęci lękiem wobec cudów i objawienia majestatu Boga, odmówili przyjęcia Tory. Król Dawid objawił światu Torę w formie pieśni.

Kiedy przy końcu czasów potomek Dawida, Mesjasz-Król, ukaże się narodom, wszystkie ludy podażą ku Niemu i uzna­ją wreszcie Boga za swego Pana. „Bowiem Król ten, który wów­czas powstanie, potomek Dawida, będzie pełen mądrości, bar­dziej jeszcze niż Salomon, będzie miał dar proroctwa jak Moj­żesz, i dlatego nauczy wszystkie ludy dróg Pańskich. Narody całego świata przyjdą, aby Go słuchać" (Rambam H.T. 9). Księga Psalmów dzieli się na pięć części, podobnie jak Tora, która składa się z pięciu ksiąg. Cały swój śpiew Dawid utożsamia z Torą przekazaną Izraelowi na Synaju, jak mówi o tym w naj­dłuższym z psalmów: Twoje ustawy stały się dla mnie pieśnia­mi na miejscu mojego pielgrzymowania. Nocą pamiętam o Twoim imieniu, Panie, by zachować Twe Prawo (Ps 119,54-55). Wśród powodów, dla których należy w święto Szawuot odczytywać Księ­gę Rut, wymieniają rabini następujący: mądrość Tory umie przy­jąć tylko ten, kto się upokorzy i przyjmie cierpienie. Dlaczego Dawid jest wymieniony w Księdze Rut, którą czyta się w świę­to Szawuot? Dlatego, aby nas uczyć, że królestwo niebieskie na ziemi może być udziałem jedynie tego, kto przeszedł .próbę upo­korzeń i cierpienia. Taką próbę przeszła zarówno Rut, jak i Dawid, jej potomek.

Święto Szawuot jest zwane również zman matan Toratenu, czasem daru naszej Tory.

„Pięćdziesiąt dni po odprawieniu symbolicznej Paschy, po ofia­rowaniu i spożyciu baranka, którego krew na odrzwiach domów była rękojmią zbawienia, lud Izraela otrzymał Prawo wyryte palcem Bożym wyobrażającym Ducha Świętego. Podobnie też pięćdziesiątego dnia po męce Pana naszego Jezusa Chrystusa, która była Paschą prawdziwą, sam Duch Święty został zesłany na uczniów" (Święty Augustyn).

Począwszy od drugiego wieku głównym aspektem żydowskiego święta Pięćdziesiątnicy jest uroczyste wspominanie nadania Tory spisanej przez Boga i przekazanej z nieba na górze Synaj.

Tego dnia Izrael otrzymuje Torę, objawienie mądrości i Ducha Bożego dla wszystkich ludów wszystkich czasów.

Teofania na Synaju jest zstąpieniem Ducha Świętego, pełnią Ducha; piętnem Ducha naznaczona jest każda z sześciu tysięcy liter Tory, nie wyłączając najmniejszego znaku.

Duch Święty, Pocieszyciel, jest tym, którego Jezus obiecuje zesłać uczniom i który ukazuje się w dzień Pięćdziesiątnicy nad głowami apostołów; jest to ten sam Duch Święty, który zstąpił już w ogniu Synaju, aby wyryć Dziesięć Słów życia, by podyktować Mojżeszowi Torę spisaną i Torę ustną.