Listy Piotra

Kephas udaje się w podróż misyjną, zwracając się do Żydów. Kierownictwo w Kościele jerozolimskim przejmuje Jakub. Misyjna działalność Kefasa nie jest jakąś akcją partykularną, jest to wspólne przedsięwzięcie jerozolimczyków^[69]. Jeżeli Piotro­wi (w Ga 2,7n po raz pierwszy pojawia się jego greckie imię Petros) jest przypisywane kierownicze miejsce w głoszeniu Ewan­gelii wśród Żydów, odnosi się to także do jego pozycji w judeo-chrześcijaństwie. W podróżach misyjnych obok Kephasa widzimy także innych Apostołów oraz braci Pańskich (1 Kor 9,5).

Nowa sytuacja pojawia się w następstwie intensywnej i owoc­nej misji wśród pogan prowadzonej przez Pawła, Apostoła po­wołanego w późniejszym czasie. Znaki zapytania i problemy, do których powstania ona doprowadziła, skłoniły do zwołania zebrania Apostołów. Paweł uznaje autorytet Kefasa i Jerozolimę, jako pierwsze, uprzywilejowane miejsce wiary chrześcijańskiej. Niemniej, razem ze swymi Kościołami, zachowuje pewną nieza­leżność. Składkę, jaką przeprowadził on i jego Kościoły, prze­znaczoną dla ubogich w Jerozolimie, a więc dla Kościoła jero­zolimskiego, nie uważał na narzucony sobie obowiązek. W jaki sposób została ona przyjęta przez jerozolimskie autorytety i czy została należycie doceniona, tego nie da się z całą pewnością ustalić. Konfrontacja Pawła z Kefasem, do jakiej doszło w związ­ku z zebraniem Apostołów - tak zwany konflikt antiocheński - rzuca jasne światło na niejednolity charakter pierwotnego chrześ­cijaństwa: skrzydła reprezentowane przez Jakuba, Kefasa i Pawła. Kefas ukazuje się tu jako przedstawiciel centrum. Jego wystą­pienie w sprawie judeochrześcijan jest wyrazem troski o jedność Kościoła. Prawdopodobnie jego też zasługą było uniknięcie rozłamu pomiędzy judeochrześcijanami i poganochrześcijanami. Że do niego rzeczywiście nie doszło, dowodzą listy Pawła, które powstały po tym zebraniu i które nie kwestionują szczególnej pozycji Jerozolimy.

Ale Jerozolima schodzi na dalszy plan. Przyczyniły się do tego stosunki polityczne, uwięzienie Pawła w Jerozolimie i bliskość wojny. Znaczenia nabiera Antiochia. Kefas opuszcza Jero­zolimę. Jego podróże misyjne, podczas których nie jest wyklu­czone, że znalazł się także w Rzymie, doprowadziły go w końcu do Rzymu. Tam trafia na wzniecone przez Nerona prześladowa­nie chrześcijan i umiera za panowania tego cesarza śmiercią męczennika.

Obraz Piotra, którym teraz chcemy się zająć, zarysowuje się przede wszystkim w Ewangeliach. Teraz wszyscy widzą w nim opokę. Znaczenie nadanego mu imienia ewoluuje w kierunku „opoki". Imię „Piotr", które należy rozumieć w tym sensie, zde­cydowanie wychodzi na pierwsze miejsce. Na liście Dwunastu występuje on na pierwszym miejscu, ewangeliści przypominają, że imię „Piotr" zostało mu nadane (Mk 3,16 par). Jest on pierwszym w nowym ludzie dwunastu pokoleń, w Kościele. Walnie przyczyni się do tego świadomość, że tym pierwszym był on dwukrotnie - w początkach działalności Jezusa i w dniu Wielkanocy. Przypuszczamy, że obraz Piotra-Opoki ukształto­wał się w Antiochii. Klasyczny wyraz znalazł on w Mt 16,17-19. Piotr jest Opoką, która podtrzymuje Kościół Mesjasza i broni go przed niszczycielskimi mocami otchłani. Jako rękojmia i porę­czyciel Ewangelii ma klucze królestwa niebieskiego oraz posiada władzę wiązania i rozwiązywania; jest autentycznym, upraw­nionym nauczycielem.

Według Łk 22,3In ma on zadanie umacniania braci i sióstr we wierze. Powszechną władzę kierownictwa J 21,15-17 wyraża w obrazie pasterza i trzody. Jest to trzoda Mesjasza, który siebie samego nazywał dobrym Pasterzem. Obraz troski o jedność, którą akcentuje właśnie czwarta Ewangelia, możemy dostrzegać w wyciągniętej na ląd przez Piotra sieci, wypełnionej rybami w liczbie 153 - liczba symbolizująca powszechność; sieć ta nie rozerwała się (J 21,11).

-------------------------------

[69] Raz jeszcze trzeba tu przypomnieć pluralis w Ga 2,9c: „oni zaś (to jest: Jakub, Kephas i Jan) do obrzezanych".