Listy Piotra

Grupy stojącej za dwoma listami Piotra nie da się określić jako szkoły w ściślejszym tego słowa znaczeniu. Nie ma żadnych dowodów oddzielania się od pozostałych członków Kościoła, ani o szkolnym stylu życia czy dobieraniu sobie i ewentualnym wydalaniu uczniów^[66]. Nie jest ona zainteresowana kultywowa­niem tradycji Piotrowych. Powołuje się raczej na niekwestionowalny w jej oczach autorytet Piotra, po to, by udzielić niezbęd­nych wskazówek i dodać im powagi. Powołanie się na Piotra wiąże się także z faktem powstania obu listów w Rzymie, co wyżej próbowaliśmy wykazać.

Możliwy jest, jak się wydaje, jeszcze dalszy krok. W okresie nowotestamentalnym Kościół rzymski składał się z pewnej liczby Kościołów domowych. Może to potwierdzić 16 rozdział Listu do Rzymian zawierający pozdrowienia. P. Lampe^[67] mówił o podziale rzymskiego Kościoła na frakcje. Można by przyjąć, że geneza listów Piotra jest związana z jednym z tych Kościołów domowych^[68].

Rekapitulacja świadectw Nowego Testamentu

Spróbujemy teraz podsumować osiągnięcia, do jakich do­prowadziła nas analiza pism nowotestamentalnych.
Od obrazu Piotra ukazanego w pismach Nowego Testamen­tu odróżniliśmy wszystko to, co można powiedzieć o rybaku znad jeziora Genezaret. A można z tego stworzyć zarys jego życia, tworzący szeroki łuk, który obejmuje wydarzenia nad je­ziorem, ze szczególnym uwzględnieniem Betsaidy i Kafarnaum, poprzez jego działalność jako zwierzchnika jerozolimskiego Kościoła-Matki i na misjach, aż po jego męczeństwo w Jerozoli­mie. Nie dało się zebrać zbyt wiele szczegółowych danych, niemniej teologiczny obraz Piotra nie może od nich całkowicie abstrahować. Istnieją konteksty i powiązania, których nie wolno pominąć, jeśli się chce lepiej zrozumieć jego osobę i działalność.

Dane dotyczące życia Szymona są następujące: Urodzony w Betsaidzie, po zawarciu małżeństwa mieszkający w Kafarnaum, został razem ze swym bratem Andrzejem powołany do grona uczniów, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa jako pierwszy. W jego domu w Kafarnaum okazyjnie gości Jezus. Należy do utworzonego przez Jezusa grona Dwunastu i przyjmuje rolę jego rzecznika. Jezus daje mu imię Kepha, co najlepiej można oddać jako „kamień szlachetny" i co może być związane z jego po­wołaniem jako pierwszego ucznia, ale nie ma jeszcze treści teologicznej. Można by mówić o imieniu charakterystycznym, jakie nadawano również w kręgach rabinackich. Podczas męki Jezusa zawiódł i razem z innymi uczniami powrócił w rodzinne strony Galilei.

Tutaj jako pierwszemu ukazuje mu się ukrzyżowany i wskrze­szony Jezus; to spotkanie przekonało go: uwierzył, że Jezus żyje. Zebranie się uczniów i powrót do Jerozolimy nastąpiło przy­puszczalnie z inicjatywy Kefasa. Tutaj zawiązuje się pierwszy Kościół chrześcijański, on zaś jako pierwszy sprawuje w nim kie­rownictwo. W tym mieście głosi ukrzyżowanego, wskrzeszonego i mającego powrócić Jezusa, co naraża go na wrogość i prześla­dowanie ze strony najwyższych kapłanów. W kierowaniu spra­wami Kościoła dopomaga mu Jakub, brat Pański, a potem - na ile jesteśmy w stanie stwierdzić - inni Apostołowie. Na zebraniu jerozolimskim wiodącą rolę pełnią Jakub, Kefas i Jan, zwani „filarami".

-------------------------------

[66] Język mniejszości, jaki stwierdzamy w 1 P nie dowodzi oddzielenia szkoły, lecz świadczy o oddzieleniu Kościoła od świata. Soards, Evidence 3844 powołuje się tu na 1 P 2,11; 4,1-5; 2 P 3,11n. Zob. Brox: Kairos 19 (1977) 1-17.
[67] Die stadtrömischen Christen 301.
[68] Istotne elementy pojęcia szkoły - zob. teraz Schmeller, Schulen.