„Według wiary naszej niech nam się stanie” – czy nie zadrżymy, słysząc to? Bo co, jeśli za mało, za słabo, nie dość? Jezus, kiedy spotyka niewidomych, ich pyta, czego chcą, nie kogo innego – tak jak i nas pyta w naszej własnej sprawie. Nikt za mnie tego nie rozstrzygnie, nie postanowi: idę ku Bogu czy nie, chcę otrzymać Jego pouczenie czy wolę gonić za złem.

Boże obietnice się spełniają, bo On tak chce. Możemy być na to głusi. Gdzie indziej możemy szukać zaspokojenia naszych tęsknot. Możemy przecież.

Ale nie widząc, idziemy spotkać Boga. Tylko z pozoru wydaje się to nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne. Bo kto posmakował braku, wie, jak smakuje, jak może smakować nasycenie.

Rachunek sumienia

• Przeszkody na drodze wiary: czy nie nazbyt łatwo im ulegam?
• Opieram się na sobie czy na Bogu?