Na 4 Niedzielę Adwentu C z cyklu "Wyzwania".
więcej »Herod spotkał się z bardzo różnymi ocenami. Spójrzmy na jego życie z różnych punktów widzenia. Z perspektywy ówczesnego środowiska żydowskiego ocena pozostawała niejednoznaczna.
Nie jesteśmy w stanie powiedzieć, na ile dramat Heroda z przekazaniem władzy jest wynikiem braku odpowiedniego kandydata, a na ile popełnionych błędów wychowawczych. Wydaje się, że Herod zbyt mało czasu poświęcił swoim synom. Nie związał ich uczuciami miłości do ojca. Zbyt późno próbował ich zaangażować w życie publiczne. Wychowanie pałacowe, w którym intrygi kobiet były na porządku dziennym, przyczyniło się do ukształtowania takich kandydatów na tron, którzy wrogów szukali w pałacu, a nie spoglądali na bezpieczeństwo królestwa. Umiejętności zdobyte w Rzymie mogłyby się przydać na szerszej arenie działań, o czym marzył Herod, co jednak synom mało się przydało.
Słabość rządów następców sprawiała, że szybko zapominano złe strony rządów Heroda Wielkiego, a wspominano jego osiągnięcia. Docenili to jego synowie, którzy chętnie używali imienia Herod, którym poprzedzali własne imiona. Swoje monety sygnowali jako etnarcha Herod i tetrarcha Herod. Stronnictwo arystokratyczne herodian ukształtowane za czasów Heroda Wielkiego nadal współdziałało z synami, a pod rządami Heroda Antypasa jeszcze bardziej się rozwinęło[6]. Kto wie, czy losy Judei nie potoczyłyby się inaczej, gdyby zrealizowany został przedostatni testament, w którym Herod Antypas był przewidziany na głównego spadkobiercę. Ten przebiegły władca może dłużej utrzymałby się na tronie w Jerozolimie niż jego brat, który już w 6 r. po Chr. został zesłany do Vienne. Bezpośrednie rządy Rzymian w Judei w zdecydowany sposób należy ocenić negatywnie. Dobór kadry administracyjnej z niższego stanu ekwitów wpłynął na obniżenie poziomu sprawowanej władzy. Częste zmiany prokuratorów, a co za tym idzie, brak stabilności władzy i działań zmierzających do rozwiązywania nabrzmiałych problemów, sprawił, że siły ekstremalne zyskiwały na popularności. W tle tych wszystkich działań pozostaje polityka finansowa Rzymu nastawiona na eksploatację zależnych terytoriów. Tutaj należy szukać głównej przyczyny późniejszych niepokojów. Siły ekstremalne nie byłyby tak mocne, gdyby szerokie warstwy społeczne w Judei miały zapewniony właściwy rozwój materialny. Już synowie pod względem zarządzania finansami nie dorównywali ojcu, a władza rzymska nie była zainteresowana rozwojem Judei, a tym bardziej Jerozolimy. Popieranie ludności obcego hellenistycznego pochodzenia mogło jeszcze bardziej wpływać na rozwój ruchów nacjonalistycznych. Tak jak nie udało się zhellenizować Seleucydom Żydów, tak również nie udało się Rzymianom wprowadzić własnej kultury na teren Judei. Pewną nadzieję na krótką chwilę dał zdolny wnuk Heroda i Mariamme, Herod Agryppa I. Niestety jego rządy były zbyt krótkie (41-44 po Chr.)[7]. Nie dorównywał również dziadkowi w umiejętnościach finansowych, tak bardzo potrzebnych Judei. Kraj zmierzał do nieuchronnego buntu przeciwko Rzymowi. Incydent w Cezarei Nadmorskiej zakończony konfliktem między ludnością hellenistyczną a żydowską stał się iskrą zapalającą powstanie żydowskie[8]. W 66 r. po Chr. powstanie bardzo szybko rozlało się po terytoriach zamieszkałych przez Żydów. Brak zdecydowanej reakcji po stronie rzymskiej wynikał w dużej mierze z faktu rządów w Imperium Rzymskim „infantylnego" cesarza Nerona (54-68). Na tłumieniu powstania żydowskiego karierę polityczną zrobił Wespazjan, który w międzyczasie został cesarzem. Jego syn odpowiedzialny za zdobycie i zburzenie Jerozolimy wraz z świątynią w 70 r. po Chr. doczekał się również tytułu cesarskiego w 79 r. po Chr.
------------------------
[6] Filon z Aleksandrii w czasach prefektury Poncjusza Piłata wspomina o czterech synach Heroda Wielkiego oraz o innych członkach dynastii, którzy cieszyli się dużym prestiżem dorównując rangą królom. Por. Filon z Aleksandrii, Legatio ad Gaium, 300.
[7] Z punktu widzenia chrześcijan, władca ten postrzegany jest negatywnie, ponieważ zezwolił na prześladowanie wyznawców Chrystusa.
[8] Napięcie między ludnością żydowską a grecką narastało w Cezarei przez dłuższy czas, a bierna postawa prokuratora Florusa doprowadziła do rozwoju konfliktu. Próba sięgnięcia do skarbca świątyni przez Florusa stała się przyczyną buntu, który rozwinął się w powstanie. J. Flawiusz, Wojna żydowska, II, XIV, 277-296.
SPIS TREŚCI
I. Tło religijno-polityczne
II. Imperium rzymskie i jego wschodnia ekspansja
III. Herod Wielki - walka o władzę i jej utrzymanie
IV. Herod Wielki - budowniczy
V. Herod a diaspora
VI. Herod a mesjanistyczne nadzieje
VII. Ocena rządów Heroda
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |