Czy Bóg ma dla mnie czas? Po co mam Mu zawracać głowę?
Jezus właśnie mówił naukę o sprawie postów, którą rozważaliśmy w sobotę. "Gdy to mówił do nich, oto przyszedł do Niego pewien zwierzchnik synagogi i oddając Mu pokłon, prosił (...)". Czy nie mógł poczekać, aż On skończy mówić? Albo ustawić się w kolejce, czy zapisać się u któregoś z Apostołów. Przecież jego córka już skonała. Kilka minut nie zrobiłoby różnicy. "Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim." Jezus natychmiast przerwał rozmowę z uczniami, aby pomóc temu, który Go o to prosił.
Cierpiąca kobieta może nie miała tyle odwagi, żeby zająć czas Jezusowi. Jej wystarczyło: "Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła(...)" Ale Jezusowi nie wystarczyło. Zatrzymał się, chociaż spieszył się do domu zwierzchnika synagogi. Zatrzymał się, bo chciał ją zobaczyć i powiedzieć jej słowa nadziei: "Ufaj, córko; twoja wiara cię ocaliła."
Bóg ma zawsze dla mnie czas, nawet jeśli właśnie odpowiada na pytania uczniom, nawet jeśli spieszy się do zwierzchnika synagogi. On ma czas mnie wysłuchać, pocieszyć, uzdrowić, być ze mną.