IDUMEA

Grecka i rzymska nazwa Edomu, jakkolwiek co do terytorium są duże różnice. Edom leżał na południowy zachód od Morza Martwego, po obu stro­nach zapadliska Araby aż do Zatoki Elanickiej. Idumea natomiast leżała na po­łudnie od Judei i obejmowała obszar Hebronu, zajęty przez Edomitów prawdo­podobnie po zburzeniu Jerozolimy w 587 r. (Am. 1,11; Abd.; Ez. 25, 12 n.; 35, 5-15; Lam. 4, 21; Ps. 136, 7), a na daw­nym edomickim obszarze osiedlił się szczep arabski Nabatejczyków (Iz. 34,5; 63,1; Jer. 49,17; Mal. 1,2 n.). W okresie syryjskim I. obejmowała jeszcze część Sefeli i stanowiła eparchię lub satrapię, którą zarządzał strateg (2 Mach. 12,35 wymienia Gorgiasza). W czasach rzym­skich Idumea stanowiła południową część Ju­dei, co do przestrzeni niewielką. Granicę południową stanowiła linia Gaza-Bersa-bea do południowych wybrzeży Morza Martwego, a więc fizyczna granica Pale­styny przedjordańskiej. Granicą wschod­nią był brzeg morza aż do Engaddi (wy­łącznie), granica północna biegła na pół­noc od miast: Masada, Hetoron, Betsura, Marisa. Potomkowie dawnych Edomitów etnograficznie i religijnie złączyli się z Żydami. Antypater i jego syn Herod Wielki byli Idumejczykami. Wraz z upadkiem państwa żydowskiego ginie pamięć o Idumei.