III.1. Bł. Bronisława

Historykom i biografom trudno jednoznacznie wykazać więzy pokrewieństwa łączące Jacka, Bronisławę i Czesława pochodzących z prastarego śląskiego rodu Odrowążów. Są tacy, którzy uznają ich za rodzeństwo. W kolejnej lekcji szkoły Słowa chcemy podziękować Bogu za dar świętych rodzin, za domy rodzinne, w których kultywowano religijne tradycje i żywą pobożność. Zdrowe rodziny to najbardziej naturalne środowisko wzrostu wzajemnej miłości, dobroci, serdeczności, umiejętności dzielenia się, czyli tego wszystkiego, co daje wyrasta świętemu życiu.

CZYTAJ!
J 15, 12-17

Jezus powiedział do uczniów: Takie jest Moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości niż ta, gdy ktoś daje swoje życie za swoich przyjaciół. Wy jesteście Moimi przyjaciółmi, jeśli czynicie to, co Ja wam przykazuję. Nie nazywam już was sługami, gdyż sługa nie wie, co czyni jego pan. Nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Mojego Ojca. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście szli i przynosili owoc, i aby wasz owoc był trwały, żeby Ojciec dał wam to, o co poprosicie w Moje imię. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Święte rodzeństwo? Niektórzy biografowie poddają w wątpliwość lub wręcz odrzucają pokrewieństwo Jacka, Bronisławy i Czesława. Jednak ich życiorysy stale przeplatają się. Dominikanin o imieniu Stanisław, opisując życie św. Jacka, wspomina, że Bronisława miała wizję chwały, jakiej dostąpi ten święty. Gdy w roku 1594 doszło do kanonizacji Jacka, rozgłosu nabrało także imię Bronisławy. Zaczęto wówczas poszukiwanie jej grobu, który rzeczywiście odkryto w murze kościoła na Zwierzyńcu w Krakowie. Bronisława należała do zgromadzenia Sióstr Norbertanek. Podobnie było z Czesławem, który miał być rodzonym bratem św. Jacka. Dane biograficzne tych świętych mężów są wzbogacane wieloma szczegółami opartymi na podaniach i legendach. Pewne jest jednak to, że w 1222 r. przybyli oni, wraz z innymi dominikanami, do Krakowa. Słynny kronikarz królewski Jan Długosz wspomina o tym, jak Czesław stawał w obronie Wrocławia przed Tatarami. Dzięki żarliwej modlitwie błogosławionego, który z Monstrancją wyszedł na mury miejskie, wrogowie odstąpili od oblężenia grodu. Oślepił ich blask Najświętszego Sakramentu! Z tym miastem związał bł. Czesław swoje życie i posługę kaznodziejską, tam też zmarł w lipcu 1242 r. i tam został pochowany. Biografowie wspominają o wspólnej misji Jacka, Czesława i innych – pierwszych słowiańskich dominikanów wysłanych przez św. Dominika na tereny współczesnej Europy Środkowej i Wschodniej.
Święte rodzeństwo? Wydaje się, że dzisiaj tak bardzo potrzeba wzorów świętych rodzin, zgodnego i budującego innych życia w rodzinach chrześcijańskich. Rodzina jest podstawową wspólnotą, która zawsze stanowi fundament dla wszystkich innych wspólnot. Relacje osób w rodzinie wyrastają z płodnej i wiernej miłości rodziców, oparte są na sztuce wzajemnego przebaczenia i prawach przyjaźni, które objawił Jezus w Ewangelii: „To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15, 17).
W relacji św. Jana najlepszy Nauczyciel i Pan mówi o nowym przykazaniu – przykazaniu wzajemnej miłości. Jest ono jakby osobistym przykazaniem Jezusa, ponieważ nazywa je swoim: «To jest moje przykazanie» (15, 12). Przekazując to nowe przykazanie uczniom nie nazywa ich sługami, lecz przyjaciółmi. Nie jest to więc uzupełnienie dekalogu z Góry Synaj, który jest zbiorem przykazań ujętych w formie nakazów: „Nie będziesz miał bogów cudzych..., nie będziesz brał imienia..., nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij...” (Wj 20, 12-16), lecz zupełnie nowym przykazaniem – pozytywnym wypełnieniem Prawa i Proroków (Mt 5, 17n). Przykazanie wzajemnej miłości skierowane jest do najbliższych, do przyjaciół, którym Mistrz przekazuje dar Ducha Świętego. Wspomożyciel – Duch Prawdy „pouczy [ich] o wszystkim oraz przypomni wszystko, co [On powiedział]” (J 14, 26).
W tekście bezpośrednio poprzedzającym prawo przyjaźni, znajduje się przypowieść o Winnym Krzewie (J 15, 1-11). Wszelkie żywotne soki człowiek czerpie z Krzewu, którym jest Syn pozostający w jedności z Ojcem i Duchem Świętym. Przyjaźń, braterstwo, pokrewieństwo między ludźmi ma swoje źródło we Wspólnocie Osób Bożych. Przyjaźń z Bogiem jest darem, który człowiek otrzymał dzięki ofierze Krwi wylanej na Krzyżu. Chrześcijanie stają się dzięki temu krewnymi adoptowanymi w Chrystusie – „synami w Synu”. Apostoł Paweł przekonuje chrześcijan Rzymu. Wcześniej istniał „stan nieprzyjaźni”, ale dzięki pojednaniu „z Bogiem przez śmierć Jego Syna (…) zostaliśmy ocaleni przez Jego życie” (Rz 5, 10). Tylko Chrystus mógł uwolnić człowieka z niewoli grzechu i z niewolnika-sługi uczynić go przyjacielem, bratem (krewnym) samego Boga.