Synostwo Boże chrześcijan

Jest to relacja bliskiej osobowej więzi, w której nie ma żadnej ucieczki w anonimowość, w nieświadomość, nie można odpowiedzialności zrzucić na kogoś innego, nie można po prostu kłamać. Wówczas stalibyśmy się synami innego ojca, ojca kłamstwa (zob. J 8,44). Jednocześnie musimy pamiętać o tym, co pisze mędrzec Starego Testamentu: karci Pan, kogo miłuje, jak ojciec syna, którego lubi (Prz 3,12). Podobnie w Księdze Judyty czytamy: chłoszcze Pan tych, którzy zbliżają się do Niego, aby się opamiętali (Jud 8,27).

Wszystko to jednak służy naszemu zbliżaniu się do Ojca i coraz większej autentyczności wezwania: Abba, Ojcze! Nie chodzi bowiem o to, by Bóg realizował nasze pragnienia, ale byśmy się uczyli i przez to upodabniali do Niego (zob. Mt 5,44–48). Psalmista modli się:

Naucz mnie spełniać Twoją wolę,
bo Ty jesteś moim Bogiem.
Niech mnie Twój dobry duch prowadzi
po bezpiecznej równinie (Ps 143,10).

Czy nasza relacja z Bogiem jest autentyczna? To pytanie trzeba sobie ciągle stawiać. Skąd możemy wiedzieć, że prawdziwie stajemy się dziećmi Bożymi? Nie wystarczy nasze subiektywne mniemanie. Łatwo przecież możemy się oszukiwać. Iluż ludzi z przekonaniem deklaruje swoją przynależność do Boga, ale ich życie mówi całkowicie coś innego. W tym kontekście można odczytać słowa św. Pawła: Sam Duch daje świadectwo naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi.

W jaki sposób i jak daje świadectwo? Na ten temat znajdujemy wskazania w innych miejscach jego listów. Klasycznym tekstem jest fragment Listu do Galatów: Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa (Ga 5,22n).

Widzimy, jak nasza współpraca z Duchem Świętym wymaga bardzo konkretnego odczytywania wszystkiego, co się z nami dzieje. Nie można zamknąć się w schematach, czy skoncentrować na realizowaniu norm prawnych. Więź z Duchem Świętym musi być żywa i czujna.

Sam Duch Święty nie narzuca się, ale raczej przemawia bardzo delikatnie. Aby „usłyszeć” Jego mowę i ją zrozumieć, trzeba się skupić na „słuchaniu” i „rozważać wszystko w swoim sercu” (por. Łk 1,29; 2,19). Punktem odniesienia naszego rozważania powinno być słowo Boże i Jego obietnice. Umiejętność odczytywania tych słów i obietnic w odniesieniu do siebie samego jest niewątpliwie charyzmatem, o który należy się modlić i starać o niego przez stały wysiłek, przez praktykę czytania Pisma Świętego, czyli lectio divina.

Ostatni werset pieśni jest przykładem właściwego odczytywania Bożych obietnic: Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami. Jest to bardzo prosty i logiczny wniosek z orędzia Chrystusa. Ale czy my rzeczywiście umiemy taki wniosek wyprowadzić i przyjąć z wiarą? Jeżeli nie, to dlaczego?

Wydaje się, że wynika to z braku naszej wiary. My ciągle jeszcze w pełni nie uwierzyliśmy, że obietnice Boże konkretnie odnoszą się do nas i to już tu i teraz! Raczej uważamy je za coś, co się odnosi do bliżej nieokreślonej przyszłości, która zresztą rozpływa się nam we mgle. Stąd to, co robimy, nie ma ścisłego powiązania z tymi obietnicami i prawdą, jaką w sobie zawierają. Święty Paweł natomiast pisze konsekwentnie: Jeżeli wspólnie z Nim cierpimy, to wspólnie będziemy przebywać w chwale, co jest już bardzo konkretnym przeniesieniem wniosków wypływających z Bożych obietnic na trudne doświadczenia życia. Mieści się to całkowicie w logice błogosławieństw, jakie nam przekazał Pan Jezus w Kazaniu na Górze:

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. ¹¹ Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe o was. ¹² Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. (Mt 5,10−12).

***

Włodzimierz Zatorski OSB, Pieśni dla Pana. Hymny i pieśni liturgiczne Starego i Nowego Testamentu, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC