Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Co zatem można powiedzieć o tajemniczej postaci samego Melchizedeka, będącego jednocześnie królem i kapłanem?

Księga Rodzaju podaje, że Melchizedek był kananejskim „królem Szalemu” i „kapłanem Boga Najwyższego” (Rdz 14,18). Imię „Melchizedek” (hebr. malkî-ṣedeq) można przetłumaczyć jako „mój król jest sprawiedliwy”[4]. Miejsce panowania Melchizedeka, a więc „Szalem” (hebr. šālēm), które tradycyjnie odnosi się do starożytnego miana Jerozolimy (Ps 76,3), przypuszczalnie było skróconą formą hebrajskiej nazwy J^erûšālēm[5].

W opowiadaniu o spotkaniu Abrahama z królem Szalemu pojawia się po raz pierwszy w Biblii termin „kapłan” (hebr. kōhēn), który został odniesiony do Melchizedeka, nazwanego „kapłanem Boga Najwyższego” (Rdz 14,18), „Stwórcy nieba i ziemi” (Rdz 14,19). Określenie „Bóg Najwyższy” (hebr. ʼēl-ʻeljôn) było jednym z tytułów odnoszonych do Boga, którego czcili patriarchowie Izraela. Starosemicki termin ʼēl był imieniem własnym najwyższego bóstwa kananejskiego panteonu, który często precyzowano przy pomocy przymiotów, jak choćby wspomniany ʼēl-ʻeljôn („Bóg Najwyższy”) czy też ʼēl-‘ôlām („Bóg Wieczny”) lub ʼēl-šaddaj („Bóg Wszechmogący”). Prawdopodobnie patriarchowie Izraela dostrzegli w różnych określeniach kananejskich bóstw teologiczne terminy wyrażające dobrze przymioty prawdziwego Boga Jahwe, któremu zasadniczo oddawali cześć jako „Bogu ojców” (Rdz 31,5.29; 43,23; 46,3; 50,17)[6]. W tym kontekście można spotkać pogląd, że Melchizedek zna prawdziwego Boga, jednak nie z imienia „Jahwe”, gdyż ono zostało objawione dopiero Mojżeszowi (Wj 3,14), ale właśnie z imienia ʼēl, które odnosi się do Boga Stwórcy (Rdz 14,19) „poznanego poprzez Jego działanie w świecie”[7].