Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Kim jest bohater tego cyklu?

Protagonistą czterech „Pieśni o Słudze Jahweˮ jest „Sługa Pańskiˮ lub „Sługa Jahweˮ, określony za pomocą hebrajskiego rzeczownika ʽebed JHWH. W księgach Pisma Świętego tytuł ten nadawany był ludziom wybranym przez Boga do specjalnych zadań: patriarchom: Abrahamowi (Rdz 26,24) i Jakubowi (Ez 37,25); przywódcom: Mojżeszowi (Wj 14,31; Lb 12,7; Pwt 34,5; Joz 1,2; 1 Krl 8,53; 2 Krl 21,8) i Jozuemu (Joz 24,28); sędziom:, Gedeonowi (Sdz 6,34) i Samsonowi (Sdz 14,6); królom: Saulowi (1 Sm 11,6), Dawidowi (2 Sm 3,13; 1 Krl 3,6; 2 Krl 7,19; 1 Krn 17,4; Ps 89,4.21), Ezechiaszowi (2 Krn 32,16); prorokom: Eliaszowi (2 Krl 9,36), Jonaszowi (2 Krl 14,25), Izajaszowi (Iz 20,3); a nawet Nabuchodonozorowi jako wykonawcy planów Jahwe (Jr 25,9; 27,6; 43,10)[6]. Księga Izajasza stosuje go również na określenie całego Izraela lub jego wiernej Bogu części (np. Iz 41,8-9; 42,19; 43,10; 44,1-2.21.26; 45,4; 48,20; 49,7)[7]. W omawianych fragmentach tytuł „sługaˮ jest użyty w specjalnym znaczeniu: odnosi się do jakiejś wyjątkowej osoby i jest jakby jej zastępczym imieniem[8]. W ciągu wieków usiłowano udzielić różnych odpowiedzi na pytanie: Kim jest „Sługa Jahweˮ z „Pieśniˮ Deutero-Izajasza? W tym celu sięgano po interpretację zbiorową i indywidualną, proponowano wyjaśnienie mityczne i alegoryczne, wreszcie szukano kompromisu proponując rozwiązanie zbiorowo-indywidualne[9]. Wszystkie te propozycje nie są jednak zadowalające. Dlatego możemy zarzucić zarówno interpretację kolektywną jak i indywidualną historyczną na rzecz indywidualnego „sługiˮ o niezwykłej świętości, przewyższającej jakiegokolwiek Izraelitę. „Sługa Jahweˮ ukazuje się stopniowo jako eschatologiczny pośrednik zbawienia[10]. Argumentem przemawiającym za słusznością takiego rozwiązania jest również fakt, iż „Pieśni o Słudze Jahweˮ wykazują uderzające podobieństwo z „Pieśniami o Emmanueluˮ: jeśli porównamy słownictwo i obrazy tych tekstów, będziemy zaskoczeni ich tożsamością[11]. Te liczne podobieństwa i ścisłe paralele kierują naszą myśl ku tej samej postaci mesjańskiej[12].