Odnajdując Jezusa Chrystusa w psalmach

Czy to wyznanie wiernej miłości Boga, które zdominowało wstępną część Psalmu 118 ma swoją kontynuację w dalszej części tego modlitewnego tekstu?

Pełna wiernej miłości (ḥesed) opieka Boga nad wszystkimi, którzy strzegą Jego przymierza, a jednocześnie tworzą to liturgiczne zgromadzenie jest także przewodnią myślą pozostałych części tego psalmu[12]. Psalmista czyni wyznanie, że został wyzwolony z ucisku, właśnie dzięki łaskawej pomocy Boga (ww. 5-18). W imieniu całej wspólnoty, która na razie stoi u bram świątyni intonuje hymn uwielbienia Boga za otrzymane zbawienie. Psalmista kontrastuje wrogość człowieka, który niesie zagrożenie z pomocą Boga, który wyzwala: „W ucisku wzywałem PANA, a On mnie wysłuchał i wyzwolił. PAN jest ze mną, więc się nie boję. Cóż może uczynić mi człowiek? PAN jest moim wspomożycielem, z góry spojrzę na mych nieprzyjaciół” (ww. 5-7), by w kolejnych wersetach pouczyć, że tylko Bóg jest godny zaufania: „Lepiej się schronić u PANA, niż ufać człowiekowi. Lepiej się schronić u PANA, niż ufać możnowładcom” (ww. 8-9). Psalmista pokazuje, że najskuteczniejszą bronią wobec ogromu niebezpieczeństwa jest imię Boga, dzięki któremu otrzymuje się zwycięstwo: „Osaczyły mnie wszystkie narody, lecz w imię PANA je starłem. Zewsząd mnie obległy, lecz w imię PANA je starłem. Obległy mnie jak pszczoły, paliły jak ogień pali ciernie, lecz w imię PANA je starłem” (ww. 10-12). Trzykrotne wołanie psalmisty: „w imię PANA je starłem” jest wyznaniem zbawczej obecności Boga, który wyzwala w walce z wrogami i ocala od wszelkich niebezpieczeństw. Po tym, jak Bóg podtrzymał swojego wyznawcę znajdującego się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, gdy „został silnie pchnięty, by upadł” (w. 13), rozbrzmiewa pieśń zwycięstwa, w której pojawiają się nawiązania do kantyku Mojżesza, śpiewanego po cudownym ocaleniu Izraela nad wodami Morza Czerwonego: „PAN jest moją mocą i chlubą, On stał się moim wybawieniem” (w. 14; por. Wj 15,2). Wierzący jest przekonany, że zwycięstwo zawdzięcza „Bożej prawicy” (w. 16; por. Wj 15,6.12), która wzniesiona po wygranej bitwie symbolizowała gest mający potwierdzać wyższość zwycięzcy[13]. To zbawcze działanie Boga będzie sławione „w namiotach sprawiedliwych” (w. 15), a więc pośród pielgrzymów, którzy przybyli na święta do Jerozolimy. Ponieważ śmiertelne zagrożenie, o którym mówi psalmista w dalszej części swego wyznania: „Ciężko mnie PAN doświadczył, ale nie wydał mnie śmierci” (w. 18) miało charakter próby wiary, dlatego też kończy się Bożą interwencją, by w ten sposób życie ocalonego mogło nabrać nowego sensu[14].