Odnajdując Jezusa Chrystusa w psalmach

Jak należy rozumieć, zawartą w tytule dzisiejszego wykładu, uwagę, że Psalm 24 recytowano „pierwszego dnia po szabacie”?

Septuaginta (LXX), czyli grecki przekład Starego Testamentu, precyzując uwagę zawartą w hebrajskim tytule Psalmu 24 – „Psalm Dawida” (hebr. l^eDāwid mizmôr) – dodaje, że jest to „Psalm Dawida. Na pierwszy dzień tygodnia”[1]. Podana w greckim przekładzie wzmianka znajduje także potwierdzenie w podstawowej i najstarszej części Talmudu (Tora ustna), jaką jest Miszna. W jednym z jej traktatów, zatytułowanym Tamid, który zawiera przepisy liturgiczne odnośnie rytu składania w świątyni codziennej ofiary całopalnej, posługi kapłanów oraz ich modlitwy[2], znajduje się informacja, że Psalm 24 śpiewano następnego dnia po szabacie (Tamid 7,4)[3]. Pochodząca z Septuaginty uwaga, wskazująca na pierwszy dzień tygodnia jako właściwy czas odmawiania Psalmu 24, ułatwiła wspólnocie Kościoła dostrzec w tym modlitewnym tekście paschalną tajemnicę Chrystusa. To istotne dla interpretacji Psalmu 24 odwołanie się do greckiego przekładu hebrajskiej Biblii stwarza dogodną sytuację, by zwrócić uwagę na ogromne znaczenie tego dzieła dla biblijnej egzegezy.