Boże miłosierdzie względem nas

^"10 Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili (Ef 2,10)".  

Zbawienie dzięki Bożemu miłosierdziu, a nie dzięki naszym czynom, nie oznacza, że to, co robimy, jest pozbawione wartości. Nasze dobre dzieła posiadają wartość, i to niezmiernie istotną: realizują Boży zamysł. On bowiem stworzył nas do czynienia dobra. W ten sposób włączył nas w swój odwieczny zamysł zbawczy odnoszący się do całego świata. Użyte w tym miejscu greckie słowo pojema oznacza nie tylko wyrób ręcznej pracy, ale także dzieło w sensie literackim, w szczególności poemat. Takie rozumienie harmonizuje z odnajdywanym w Biblii naszym rodzeniem się ze Słowa Bożego (zob. Jk 1,13; 1 P 1,23). W zamyśle Bożym jesteśmy pięknym poematem przez Niego wypowiedzianym.

^"11 Dlatego pamiętajcie, że niegdyś wy – poganie co do ciała, zwani „nieobrzezaniem” przez tych, którzy zowią się „obrzezaniem” od znaku dokonanego ręką na ciele –  ¹² w owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie.  ¹³ Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.  ¹⁴ On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele  ¹⁵ pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój,  ¹⁶ i w ten sposób jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.  ¹⁷ A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko,  ¹⁸ bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.  ¹⁹ A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga –  ²⁰ zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.  ²¹ W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię,  ²² w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha (Ef 2,11–22)".

Jego miłosierdzie nie odnosi się jedynie do naprawy naszej relacji do Niego. Być może o wiele trudniejsza w istocie jest naprawa naszych wzajemnych relacji międzyludzkich. Dla Pawła jako Żyda zasadniczy podział przebiegał pomiędzy członkami narodu wybranego a wszystkimi innymi, których Żydzi nazywali poganami. Jednak podział nie ogranicza się jedynie do tego antagonizmu, gdyż istnieje o wiele więcej podziałów i wzajemnych niechęci aż po wrogość i nienawiść. Wydają się one czasem nie do przezwyciężenia. Trwają całymi latami i wiekami. Wzajemne urazy i nienawiści są naszym wielkim nieszczęściem i jak widzimy, w całej historii były i są powodem pasma cierpień kolejnych pokoleń. Sami skoncentrowani na przeżywaniu własnego cierpienia zapominamy o bólu samego podziału, braku wzajemnej miłości.

Miłosierdzie Boże wyraża się także w tym, że obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość (Ef 2,14). To się dokonało w Ciele Jezusa Chrystusa. Wpierw w Ciele ukrzyżowanym, co następnie zostało przez zmartwychwstanie i zesłanie Ducha Świętego misteryjnie nam przekazane w postaci Kościoła, który jest Ciałem Chrystusa. Chyba dzisiaj nie doceniamy wartości Kościoła jako misterium pojednania pomiędzy różnymi narodami i grupami ludzi, a to przecież należy do istoty samego Kościoła, o czym na samym początku Konstytucji Dogmatycznej o Kościele pisze Drugi Sobór Watykański:

"Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego (KK 1)".

Kościół jest dla nas ludzi skłóconych ze sobą miłosiernym darem! Ale jest jednocześnie zadaniem, aby w Ciele Chrystusa, jakim jest Kościół, budować wzajemną miłość, czyli królestwo Boże. Warto sobie z tego zdać sprawę i przestać myśleć, koncentrując się jedynie na sobie. W Biblii w ogóle, a w Ewangelii w szczególności, nie ma miejsca na ciasne egocentryczne myślenie. Miłosierdzie Boże przede wszystkim odnosi się do „całej ludzkości”! Musimy nieustannie pamiętać o tej perspektywie. Odnosi się to także do następnego tekstu, opiewającego Boże miłosierdzie w postaci hymnu wdzięczności z Listu św. Pawła do Rzymian.

*

Włodzimierz Zatorski OSB „Boże miłosierdzie” Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC