Kościół ciałem Chrystusa

Dlatego też nie dziwimy się, że gdy w czasie swojej apostolskiej pracy przyszło mu przedstawić Koryntianom naukę o Kościele odwołuje się właśnie do metafory Ciała Chrystusa jako obrazu Kościoła. Apostoł pisze do wspólnoty korynckiej reagując na różne problemy, które pojawiały się w tej wspólnocie. Jedną z kwestii, które dzieliły ten młody Kościół była sprawa przyjęcia i poprawnego zrozumienia chryzmatów, jakich udzielał Duch Święty poszczególnym członkom wspólnoty. Paweł wyjaśnia, że Duch obdarza członków wspólnoty różnymi darami, jednak wszystkie one mają służyć całej wspólnocie i nie mogą być powodem do wywyższania się kogokolwiek czy uznania, o swojej samowystarczalności. W tym kontekście właśnie apostoła formułuję naukę o Kościele – Ciele Chrystusa, który jest jednością, a każda część ciała, choćby najmniejsza jest ważna i służy całemu ciału, czyli wspólnocie. Tak czytamy w 1 Kor: „Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. (…) Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]. Jeśliby noga powiedziała: «Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała» - czy wskutek tego rzeczywiście nie należy do ciała? Lub jeśliby ucho powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała - czyż nie należałoby do ciała? Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież byłby słuch? Lub gdyby całe było słuchem, gdzież byłoby powonienie? Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki umieszczając każdy z nich w ciele. Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: «Nie jesteś mi potrzebna», albo głowa nogom: «Nie potrzebuję was». Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami” (12,12-27).